babka napisał(a)

Jolka masz 100% rację, stosuję technikę nagradzania ale małpisko denerwuje się np tym, że wychodzę bez nich i dostaje szału. Powinnam je na ten czas zamykać ale serce mam miękkie a czasem (jak wczoraj)zapomniałam o kojcu :/ Ciężko jest czasami ale damy radę ... tak myślę

Trzymam kciuki bo to stres taki dla Ciebie

Mało powiedziane. Biedna ja z nimi i biedne one ze mną

Biedne ale szczęśliwe
Buzial

babka napisał(a)

Mało powiedziane. Biedna ja z nimi i biedne one ze mną

Co to za psiaki są ?

babka napisał(a)

Ojej może daj jej jeszcze szanse, na starość może sie uspokoi. Wiem o czym piszesz, takich decyzji nie podejmuje sie bez powodu ....

Wiesz, najgorsze jest to, że i tak bym jej nie oddała w ostateczności choć naprawde mam już jej dosyć... Mój M też nigdy by się na to nie zgodził. Oboje jesteśmy nią zmęczeni ale mamy miękkie serca do zwierząt. Tak tylko dumam co byłoby lepsze dla niej. Teraz jest jednak większość czasu w kojcu a u kogoś w nowym miejscu może by się uspokoiła.. Nie wiem jak na nią podziałać i przemówić do tego głupiego łba

Odmachuje
Co tam nowego ukopałaś?

Witam sie nareszcie deszczowo )))

Ilonka to nie tylko miękkie serce, ale i poczucie odpowiedzialności. Przecież nawet jeśli znajdziesz dobry dom z kochającymi , dbającymi właścicielami, to po piwersze psich przyzwyczajeń nie zmienisz. Ba! Nawet mogą sie pogorszyć. Po drugie kogoś delikatnie mówiąc ubierzesz w swoje problemy. A po trzecie zawsze serce pęka, bo wiesz że oddajesz kogoś komu obiecałaś godne życie i dałaś nadzieję.
Rozumiem rozterki.

Ola, moja Frida jest rasowym labradorem z papierami, dzięki czemu mam gwarancję charakteru psa. Przeszła szkolenie, które nie było łatwe z jej ADHD i trwało prawie rok od 7 mca życia. Trenerka kazała mi przyjeżdżać z psem pół godziny przed zajęciami, żeby się wybiegała w danym miejscu, bo rozwalała zajęcia. Na przerwach wszystkie psy biegały wolno, moja na 20 m linie (BTW do dziś jej używam). I co mogę powiedzieć. Szkolenie nauczyło jej wykonywania poleceń, chodzenia na smyczy i generalnie karności.
Ale na komendę "do mnie!" jak ma coś ciekawego do powąchania albo zjedzenia (typ odkurzacz), nie przychodzi, ganiam ją po łące. Nie ma takich sytuacji, że pies mnie prowadzi na smyczy, idzie ładnie przy nodze czy przy rowerze (teraz ma już zbyt chore stawy biodrowe i nie biega).
Sytuacji domowych i ogrodowych na szkoleniu się nie nauczysz, chyba że szkolenie będzie prowadzone w domu. Ale! szkolenie psa (tak samo jak praca np. logopedyczna z dzieckiem) to 30% wkład trenera i 70% właściciela. Pomyśl może zatem o wynajęciu na jedną lekcję trenera dla swoich psów, który pokaże Ci jak uczyć (bo to też nie jest oczywiste), a resztę pracy zrobisz sama z M.

Idę z psem na spacer

chojna napisał(a)

Witam sie nareszcie deszczowo )))

Ilonka to nie tylko miękkie serce, ale i poczucie odpowiedzialności. Przecież nawet jeśli znajdziesz dobry dom z kochającymi , dbającymi właścicielami, to po piwersze psich przyzwyczajeń nie zmienisz. Ba! Nawet mogą sie pogorszyć. Po drugie kogoś delikatnie mówiąc ubierzesz w swoje problemy. A po trzecie zawsze serce pęka, bo wiesz że oddajesz kogoś komu obiecałaś godne życie i dałaś nadzieję.
Rozumiem rozterki.

Doskonale ubrałaś w słowa wszystko to o czym chciałam napisać...
Co do trenera to już dzwoniłam i próbowałam się doinformować ale niestety nic z tego nie będzie Psiak jest naprawdę ogólnie bardzo grzeczny, pojętny. Komendy wykonuje bez zastrzeżeń i to mó M nauczył ją ich w dosłownie moment. Więcej problemów tj. kopanie w ogrodzie, niszczenie itd mam z jej młodszą koleżanką ale jest to pies z problemami. Wzięty z TOZ, wcześniej bardzo bity, zalękniony. Nie ufa ludziom do tej pory, mimo naszych starań. Na początku bała się nawet jak jej piłkę do zabawy rzucaliśmy bo myślała, że to jakiś kamień w jej stronę leci. Na wyciągniętą dłoń do głaskania sztywniała cała z przerażenia. To było straszne Od początku wiedzieliśmy że nie będzie z nią łatwo ale zaadoptowanie jej było świadomą decyzją. Teraz jest już lepiej ale i tak widać jej strach na pierwszy rzut oka.
Co do Abi to trenerka psów powiedziała mi, że bardzo ciężko jest oduczyć psów uciekania. Zwłaszcza takich jak ona - wziętych z ulicy, czyli nauczonych szwędactwa.. Z innymi psimi problemami można sobie łatwiej poradzić

Ilonka na uciekanie mojej Fridy rozwiązaniem jest wyciągana smycz zapięta obowiązkowo na każdym spacerze. Ani na chwilę nie puszczam jej wolno, bo jak poczuje jakiś zapach , zapala się czerwona lampka i finita la comedia, tyle ją widziałam.

Kiedyś też przygarnęliśmy psa, który był bity. Tak samo się bał. Przeżywszy u nas 15 lat zdechł ze starości.
Ja po Fridzie już psów miała nie będę.