Haniu, nie pamiętam, bo wysiewałam go chyba już z dwa albo trzy lata temu, ale raczej kiełkował bezproblemowo, bo miałam dużo sadzonek, rozdawałam.
Jak masz jeszcze nasionka, to wysiej jeszcze raz, może nie przykrywaj nasion zimią, tylko doniczkę nakryj folią, żeby ziemia trzymała wilgoć. Wietrz codziennie.
Możesz też podzielić sadzonki, on już teraz sie zieleni, szybko rusza.

Trzy dni temu wycięto ogromne, ponad trzydziestometrowe drzewo, naprzeciwko naszego domu, on miał widok na to drzewo ze swojego miejsca przy stole. Od trzech dni dziecko płacze, co popatrzy w okno. Tak mu szkoda tego drzewa. Łezki mu lecą. A to drzewo teraz leży i leży, przeogromne. Widok strasznie smutny.

Kiedy byłam małą dziewczynką, mama nie rozumiała mojej "nadwrażliwości" jak to nazywała. Czułam się wyśmiewana i osamotniona. Żyłam w swoim świecie. Kochałam bardziej, widziałam więcej. Ona nie miała okazji przeczytać moich wierszy, być ze mną na konkursach, cieszyć się ze mną z moich sukcesów. Ukrywałam to, bo miałam wrażenie, że i tak by nie zrozumiała. Życie mnie wzmocniło i od dawna nie żałuję już swojej "nadwrażliwości". Coś za coś
Jesteś mądrą mamą, nie ma co się martwić, wyrośnie z niego fajny człowiek.

Podobnie u mnie byłoNie umiem się z tym pogodzić do dzisiaj, nadal mnie nie rozumie i nie zna...jest mur Ale cieszę się, że właśnie czuję mocniej widzę więcej....to chyba dar