Trochę szerzej, zaczyna się zielenić







Hosty bardzo dobrze zimują w donicach:

Brzózki świecą, to ubiegłoroczny zakup:



Hakone w donicach przy ławce największa, pozostałych prawie nie widać

Helen napisał(a)

Kobieto, jakie Ty zdjęcia robisz. Nosz mistrzostwo świata

THX

Na hostowej cieszynianki, co roku troszkę więcej



I miodunki, mam trochę siewek, muszę poprzesadzać. Szkoda, żeby się zmarnowały:

Pięknie zielono u Ciebie. W ogóle suszy nie widać.
Bardzo lubię budzące się do życia paprocie, już nie mogę się moich doczekać.

Ratowane tydzień temu kukliki mają się bardzo dobrze na nowej rabacie



A kuku

antracyt napisał(a)

Pięknie zielono u Ciebie. W ogóle suszy nie widać.
Bardzo lubię budzące się do życia paprocie, już nie mogę się moich doczekać.

Uwielbiam rozwijające się pastorały paproci. Susza jest, uruchomiliśmy już nawadnianie. Na razie skromnie, ale jednak.

Niezapominajki jeszcze raz:

Ale mi się trafiło, fotki!

Super te pastorałki - ja nie mam paproci, ale zawsze lubię je na Twoich zdjęciach. Twoje wijące się węże podlewające przypominają mi, że powinniśmy wreszcie zainwestwać w podlewanie, ale ciągle się zebrać nie możemy. A ciemiernik to i u mnie tak mnie zaskakuje tym czasem trzymania kwiatów!

Tak naprawdę, to nigdy wcześniej nie lubiłam paproci. Jak tak podpatruję u Ciebie, u Asi, to zaczynam nabierać ochoty na spróbowanie

Kasiu a ja jak patrzę na te wijące się węże na rabatach, to sobie przypominam, że kory mieliśmy dosypać. Ciemierniki kupiłam raptem dwa tygodnie temu dzięki Iwonce. Całe trzy sztuki, wielkie i przecenione.

Jolanka tylko pióropusznika strusiego nie kupuj. Chyba, że masz kupę terenu do zadarnienia. To chyba jedyna paproć, która rozłazi się rozłogami. Raz się skusiłam i nigdy więcej. Ale paprocie bardzo, bardzo lubię.

Ach ta wiosna kwieciem malowana

Piękne zdjęcia. Po ich obejrzeniu ciut mi lepiej.
Dziwny czas mamy. Trudno skupić myśli. To, co cieszyło wcześniej, jakoś mniej cieszy, a energia i zapał gdzieś się ulotniły. Typem depresyjnym i narzekającym nigdy nie byłam. Wszelkie przeciwności na ogół mnie dodatkowo motywowały. A teraz samej siebie nie poznaję. Kolejne dni odhaczam siłą rozpędu, ale wewnątrz czuję narastającą wściekłość. I na nic pozytywnego nie daję rady jej przekuć.
Brzydko pisząc: mam jedynie ochotę przywalić takiemu jednemu ze stolicy. A potem drugiemu, a nawet trzeciemu.
Pora chyba kupić gruszkę dla bokserów.
Spokojnego tygodnia.