A ja uwielbiam Twoją radość życia

Lubię zwiedzać zamki i ogrody. Tym razem nie odwiedziłem zamku w Kórniku lecz jedynie park. Zamek ostatni raz oglądałem dwa albo trzy lata temu. Była duża kolejka i zrezygnowaliśmy tym razem. Pamiętam te oryginalne posadzki.
Czasy wędrowania z namiotem i kuchenką oczywiście pamiętam. Czasami się zastanawiam czy to rodzice wpoili mi zamiłowanie do podroży? Jako dzieci corocznie robiliśmy z rodzicami rajd dookoła Polski. Właśnie tak: namiot, kuchenka i ponton. Pamiętam herbatę którą zaparzyliśmy czerpiąc czajnikiem wodę z jeziora w Kruszwicy. Pamiętam tatę opowiadającego legendę o Popielu. Po rozbiciu namiotu było już ciemno. Dziwna była to herbata jakaś taka "treściwa". Wszyscy myśleliśmy, że to po prostu fusy. Rano okazało się, że w herbacie było mnóstwo larw komarów. Żyję i wspominam to zdarzenie ze śmiechem. Też przygoda!
A tańczyć, i owszem, uwielbiam
Wzajemnie pozdrawiam

Wacuś Ty też masz w sobie tę radość. Umiesz się cieszyć każdą chwilą i tak pięknie opowiadasz, z pasją. Jak opowiadasz o jakimś miejscu to tak, że ja już, natychmiast chciałabym w nim być.

Twoja opowieść o treściwej herbatce przypomniała mi opowieść mojej babci z gór. Miała sąsiadkę mocno niedowidzącą i ta sąsiadka miała córkę. Po wodę gdy babcia była mała chodziło się do źródełka z nosidłami. I ta sąsiadka poszła po wodę bo postanowiła na obiad ugotować kluski, nie zauważyła, że nabrała z małą żabą. Podaje te kluski dziecku i dziwi się, że Mała coś dłubie w talerzu, a nie je. No jeedz córuś jeedz. Mamusiu, ale kluzia mo łocy i sie na mnie bocy!!!
Ta córunia to była koleżanka mojej babci Zapamietałam te historię na zawsze chyba tak nam się w dzieciństwie jak nie chcieliśmy jeść podobała

Tak, tak, namiot, kuchenka i materace dmuchane. To te czasy.
A herbatka, na pewno była treściwa. Fajna historia.
Wacku, obejrzałam kolejne zdjęcia z ogrodów. Piękne miejsca. Bardzo, bardzo dziękuję. Nie ruszając się z miejsca tyle wspaniałych miejsc odwiedziłam.
A jak myślisz, czy ten eukomis to zimuje w gruncie?

Bo oboje mamy pasje w sobie. Uważam, że to bardzo dobrze je mieć. Ubarwiają życie.
Przez wiele lat taką największą moją pasją była praca ale po pewnym wydarzeniu przewartościowałem swoje życie i postępowanie.
W swoim życiu odwiedziłem bardzo wiele miejsc. Ile miejsc - tyle wspomnień. Kiedy są barwne - ma się szczęście. Moje są kolorowe. Dalej maluję swoje życie

Pasje zdecydowanie ubarwiają życie i dają igrom radości. Maluj Wacuś, maluj i dziel się nadal z nami tymi cudownymi obrazami. Powiem Ci jeszcze, że Ty tak fantastycznie opowiadasz, że powinieneś pomyśleć nad napisaniem książki. Miałbyś o czym pisać, a jestem przekonana, że fantastycznie by się ją czytało.