Zbyt wielu. A jeszcze tyle miasteczek i wsi czeka, bo fala powodziowa jeszcze do nich nie dotarła. Tyle czasu czekać na nieuniknione w obawie, w niepewności...
Mam nadzieję, że woda ich oszczędzi.

W sensie na Sylwie
I też powtórzę za Agą:
,,To My wszyscy patrzymy na Ciebie i czerpiemy z Twojej determinacji. To dzięki Tobie dowiedziałam się o Pszczółce. Jesteś dobrą duszą Ogrodowiska."
Buź Sylwciu, razem jest łatwiej

"...popraw koronę i idź dalej..."

Dokładnie!

To ja Ci Sylwia nieśmiało powiem - nie poprawiaj korony, jeśli nie masz siły. Płacz tyle ile potrzebujesz i nie próbuj być „dzielna”. Każdy i każda z nas ma prawo do słabości, zwątpienia, zatrzymania się i potrzeby opieki nad sobą.

Mam super przyjaciół i znajomych wokół siebie. Dziś cała ekipa przyjechała podtrzymać mnie na duchu. Niespodziankę miałam bardzo miłą.

Sylwuś, zastosuj najprostszą strategię przetrwania. Ważne jest dziś i na nim skupiamy uwagę. Jutro, za miesiąc, zimą dopiero będzie. I one są wielką niewiadomą. Może być tak czy siak. Ani nie mamy wpływu na to, co się zdarzy, ani możliwości przewidywania konkretnych sytuacji. Wyobrażanie sobie najgorszych scenariuszy niczego nie zmieni, ale z pewnością wpływa na nasz dzisiejszy dobrostan. Staraj się ograniczać oglądanie i czytanie informacji o powodzi. Bombardowanie się tymi obrazami niczego nie zmieni. Wystarczy zaufać takim podstawowym informacjom: w każdej gminie są zabezpieczone zapasy wody i żywności, na miejscu pracuje wojsko i służby porządkowe, dociera coraz więcej niezbędnego sprzętu. Chaos powoli ustępuje. Z kataklizmu nie wychodzi się w jeden dzień, ale mamy to szczęście, że nie jesteśmy z tym sami.
Ściskam gorąco. I płacz sobie, ile chcesz. Płacz zawsze przynosi ulgę.

Haniu ja nie umiem żyć tylko dzisiejszym dniem, ja z tych co planują i to sporo do przodu, daje mi to" złudne" poczucie kontroli sytuacji. Ale inaczej nie potrafię z tym się urodziłam chyba.
Nie bombarduję się informacjami Tv. w ogóle oglądam niewiele w tv. czasem jak Em puści to coś tam usłyszę czy zobaczę przy okazji. Sytuacja powodzian jest mi tak bliska bo sama kilkakrotnie już byłam zalewana choć nie na taką skalę jak Oni. Ale wiem co czują i wiem z czym się mierzą i wiem jakie to trudne.

To nie o to chodzi, żebyś całe życie spędziła na ograniczaniu się tylko do dnia dzisiejszego.
To przecież oczywiste, że robi się plany. Chodzi mi o sytuacje kryzysowe. Jeśli spotyka nas jakaś tragedia, to nie zajmuję sobie głowy rozmyślaniem, co będzie za tydzień, za miesiąc czy za rok, ale całą swoją energię przeznaczam na ogarnięcie dnia dzisiejszego. Przetrwałam, przeżyłam, a jutro będę się skupiać na kolejnym dniu.
Jest takie coś, co się nazywa zespołem stresu pourazowego. To bardzo niebezpieczny stan, zagrażający życiu. Często miewają go Ci, którzy zetknęli się bezpośrednio lub pośrednio z traumatycznymi sytuacjami. Obserwuj się uważnie i dbaj o swoje zdrowie.
Edit: "nie umiem" do mnie nie przemawia. Jeśli trzeba coś zmienić, bo źle działa utrzymanie stanu obecnego, to uczę się, staram się zmienić moje podejście, bo wiem, że tak będzie dla mnie lepiej (bezpieczniej)