Ja podobnie, robie wtedy gdy czas pozwala, chwastow na rabatach troche tez jest, nikna w gastwie nasadzen. Ale zeby sie tym przejmowac? Nie ja. Tym bardziej, ze duzo sie nasiewa z czesci dzikiej. Nic bym nie zrobila jakbym zajmowala sie chwastami. Jest czas i nuda, moge odchwaszczac. A zawsze jak robie przeglad i z bialasami spaceruje to cos sie wyrwie. Nie mozna dac sie zwariowac.

Gosiu to chyba pierwszy rok kiedy na wiosnę nie wyczekiwałam, a wręcz chciałam żeby przyszła jak najpóźniej. Ale przyrody nie zatrzymam Trzeba teraz mocno gonić z robotą, żeby dogonić terminarz prac koniecznych

To tak jak ja, trudno nadążyć z robotą i trzeba się z tym pogodzić U Ciebie niezbyt szczęśliwie nawarstwiło się kilka różnych i pilnych spraw, nie będzie tak w każdym roku.
Jeszcze tydzień, trzy i wyjdziemy na prostą

Sylwia, widzę, że romontowo idziecie do przodu. I oby tak dalej. Piękne, ciepłe wnętrza powstają.
Sylwia ja piszę do Ciebie w zupełnie innym temacie.
Ostatnio z wnukiem wspominaliśmy Ciebie i to powiedzenie, chyba o zupie i kluskach. Nie pamiętam dobrze ale było coś tak: A cemu ta klusia mo wielkie łocy i sie na mnie bocy. Przypomnisz? Chyba babcia opowiadała Ci tą historyjkę.
Przepraszam, że tak z innej beczki. Czasem lubimy powspominać.
Pozdrawiamy ciepło.

Mamusiu nie bede jadła klusi bo klusia mo łocy i sie na mnie bocy. Bo mama tej dziewczynki miała bardzo słaby wzrok, a wodę do gotowania brała ze źródełka przy lesie( nomen omen kilka razy to źródełko widziałam- to taki dołek w łące przy lesie przechodzący w podmokły teren)I nabrała tej wody z żabą, a gotowała kluski i z tą żabą ugotowała. To powiedzenie jest w takiej gwarze wiejsko góralskiej. Bo to blisko gór, na pogórzu było.

Ja znam jeszcze takie zakończenie tej historyjki o żabie w talerzu, że tato radzi: Łyzkiem, łyzkiem (czyli łyżką), to wyskocy...