Dołączam do pozdrowień i prośby

Witam wszystkich serdecznie! Tych którzy mnie jeszcze pamiętają i tych którzy nie mieli przyjemności mnie poznać. Po tylu latach nieobecności macie prawo mnie zapomnieć. Nie wiem od czego zacząć. W moim życiu tyle się wydarzyło nie koniecznie dobrych rzeczy że troszkę ciężko mi się otworzyć. Nie mogłam bywać z Wami ponieważ nie mogłam pogodzić się z utraty domu i ogrodu, wchodzą tutaj zawsze bardzo płakałam. Tak bardzo cierpiałam aż dostałam zawału. Jak widać przeżyłam, a kiedy nabrałam sił, los mnie doświadczał nadal nie szczędząc goryczy. Takie jest życie wiem, co nie znaczy że przestałam cierpieć. Zostałam sama z jednym kotkiem w obcym mi mieście i nie wiem co robić dalej. Za oknem mam piękny ogródek, pergolę z różami, hortensje, trawy ozdobne, werbeny patagońskie i wiele innych roślin. To jest ogródek który stworzyłam na ulicy przed moimi oknami. To jedyna rzecz która mnie cieszy na dzień dzisiejszy. Opiekowałam się chorym mężem ledwie sobie radząc, sypiałam po dwie godz na dobę. Mąż odszedł 8 marca tego roku. Na drugi dzień straciłam ukochanego pieska, następnego dnia kotka, a tydzień póżniej moją przyjaciółkę którą też się opiekowałam. Za dużo było śmierci przez te trzy miesiące nowego roku. Owszem mam dwóch synów, lecz bardzo rzadko. Jeden lata po niebie bo jest pilotem, a drugi pływa po wszystkich wodach świata. Jestem więc sama i nie mam pomysłu na dalszy etap mego życia. Odwiedziłam dziś ogrodowisko aby nabrać nowych sił. Tutaj byłam bardzo szczęśliwa i choć trwało to tylko 7 lat to był mój najpiękniejszy okres w życiu. Bardzo tęsknię za tym miejscem i czasem. Wiem że jest tu wiele osób które zawsze mnie wspierały. Szukam więc ulgi dla mego serca aby się pozbierać, aby móc się do kogoś odezwać. Jeszcze raz bardzo serdecznie was pozdrawiam.

Ja ciebie pamiętam . Współczuję trudnych przeżyć, borykania się z przeciwnościami losu. Wiem co to znaczy że nie ma już zwierzaka do którego się człowiek przywiązał, znam czekanie na powrót z rejsu bliskiej osoby bo mój mąż wiele lat pływał. Mnie w trudnych chwilach w pionie trzymał właśnie ogród i forum. Łatwiej było je znosić nawet jak się nikomu o tym nie mówiło.
Może nam pokażesz ten twój kolorowy świat stworzony na ulicy? Napisz o nim trochę więcej.

PS! Przeczytałam jeszcze raz twój wpis. Straty bliskich dla ciebie istot są dość świeże, myślę że potrzeba czasu żeby oswoić się z nową sytuacją, znaleźć nowe zajęcia dla siebie. I tego tobie życzę.

Ja jestem trochę nowa na forum, może nie aż tak zupełnie ale nie pamiętam byśmy miały okazję się poznać Także przyszłam się przywitać Nie będę się rozpisywać, ale tak po prostu fajnie, że wróciłaś Pozdrawiam serdecznie

Witaj Jolu i ja ciebie pamiętam, nawet byłam u ciebie lecz zapomniałam jak się zostawia liścik.Czy myszką najeżdża się cytuj? Wstyd mi że nie pamiętam, ze zdjęciami też będę miała problem ale ogarnę to .Jak miło że się się odezwałaś, nawet nie wiesz jak się cieszę. Dziękuję za dobre słowa Jolu . Każdy ma swoją historię i trudne chwile nie jestem wyjątkiem .Potrzebuję troszkę czasu aby się odnaleść. Wśród Was mi się uda . Dobrej Nocki Jolu

Dziękuję Basiu ,miło mi bardzo cię poznać.Zwiedzę twój ogród, bo zapewne go masz jak wszyscy w tym magicznym miejscu.Kocham ogrody ,wszystkie robaczki ,nawet kreciki których inni nie lubią.Mam dużo czasu poznamy się zatem bliżej. Pozdrawiam serdecznie.

Droga Dajano! I ja Ciebie pamietam, choc Ty mnie na pewno nie. Bo na ogrodowisko zaglądam prawie od poczatku jego istnienia, kilka lat temu zarejestrowalam sie, ale nadal nie zalozylam swojego watku. Jakos nie mam odwagi pokazac swojego ogrodu, choc coraz vzesciej juz o tym myslę .

Kiedys systematyvznie czytalam Twoj wątek.Bardzo podziwiałam Twoją pracowitosc, samozaparcie. Ale też ogromna wrazliwosc serca i umilowanie zwierząt .

Tak jakos jest, ze niekiedy na odleglosc wyczuwa sie od niektorych osob cieplo i dobroć. Ty dla mnie jestes wlaśnie taką Osobą .
Ciesze sie, ze jestes :*

Ja też posyłam dobre myśli, żeby się wszystko powoli ułożyło. Wrócisz kiedy będziesz gotowa.

Jak dobrze że wróciłaś na forum. Bardzo wzruszająca historia Twojego życia. Tyle przykrych przeżyć współczuję. Jednak życie toczy się dalej i powoli czas zagoi te rany w sercu. Też znam gorycz czekania na powrót męża z rejsu, tak jak i Jola napisała. Też mam za sobą trudne lata opieki nad chorą Mamą (6 lat) później Jej odejście, następnie opieka nad chorym Tatą i też odejście w rok i jeden dzień po Mamie.
Później nagła śmierć brata, a później maraton opieki nad Teściową i odejście mojej ukochanej piesi. Długo nie mogłam się pozbierać ale trzeba przywoływać pozytywne myśli bo to pomaga. Życzą Ci by i Tobie ułożyły. Pisz na forum i bądź z nami. Pozdrawiam

Dajano, cieszę się bardzo, że wracając na foruum po prawie trzech latach przerwy spotykam Ciebie. Współczuje Ci bardzo przeżyć. Zostań z nami. Pozdrawiam z Kujaw, pamiętasz mnie?