Oj..potrzebują tego czasu i to bardzo wiele;stopniowe "wprowadzanie" w życie tej społeczności przynosi dobre efekty

moje ulubione miejsce w twoim ogrodzie

Znalazłam - Zerknij tutaj:
https://www.ogrodowisko.pl/watek/3929-na-lowieckiej?page=213&quoted_post_id=1964578
a jeszcze później wyglądały tak:

Cześć! Dobrze wiedzieć, że nie jest się samemu w takiej nadmiernej trosce Na razie sobie tego nie wyobrażam... Boję się zarówno o małego jak i o siebie (jak to przezyję). Pomimo, że przedszkole mam niedaleko siebie i koleżankę która w nim pracuje to jednak całkiem spore emocje wywołuje sama myśl o rozstaniu się z małym na te kilka godzin...
A twój maluch od tego roku chodzi do przedszkola? Jak się zaaklimatyzował?
Dzięki za odwiedziny!

Piękny jest ten łan rozplenic.

Tak, mój Kubuś od września zaczął chodzić do przedszkola. Nic nie jest złego w tym, że się martwisz, my mądre mamy już takie jesteśmy Może to śmieszne, ale ja o przedszkole jak mój syn pójdzie martwiłam się od jego 1 roku życia. Jak miał 2 lata to już cały czas myślałam co będzie za rok,jak sobie da radę w przedszkolu,jak te małe rączki będą podciągały sobie majteczki jak zrobi siusiu czy ktoś mu pomoże, jak będzie jadł,czy będzie smutny w kąciku stał,czy będzie się bawił, czy ktoś go popchnie,czy się nie zgubi, przecież nie potrafi dobrze mówić, ja go rozumię, ale przedszkolanki go nie zrozumią, myślałam dosłownie o wszystkim.
Rok przed przedszkolem chodziliśmy do przedprzedszkolandi, ale nie wiele to dało.
Pierwszy dzień w przedszkolu to koszmar
Jak odebrałam synka po 4 godzinach,bo na tyle chodzi to miał tak spuchnięte oczy od płaczu, a jak mnie zobaczył to tak bardzo płakał i przepraszał, że to jego wina, że on już będzie grzeczny - wyobrażasz sobie co ja czułam, myślałam, że mi serce pęknie. Przyjechaliśmy do domu to przepraszał mojego męża. SZOK nie wiem co tam było, że pomyślał, że idzie do przedszkola za karę. Następnego dnia znowu szedł, płakał, ale posłusznie szedł, a ja musiałam być twarda, mówiłam sobie, że to dla jego dobra. Kubuś nie ma rodzeństwa, kontakt z innymi dziećmi znikomy, więc bardzo chciałam, żeby chodził, bo by mógł siedzieć ze mną w domu, ale uważam,że dziecko musi być z dziećmi.
I z dnia na dzień było lepiej. Nie przepada chodzić do przedszkola, ale już nie płacze.
Ja widzę, że lepiej się rozwija
Ale strach o niego towarzyszy mi ciągle.
Na rączce ma identyfikator.
Mało chodzi do przedszkola, bo więcej choruje i jest w domu.
Mam nadzieję, że Ci trochę pomogłam?

Jesli masz Ilono mozliwosc polecam np przez rok zawozic syna na jakies kilkugodzinne warsztaty dla dzieci odpowiednie do wieku np raz w tygodniu.moja starsza corka zaczela wlasnie w takim trybie gdy miala dwa lata i dwa miesiace,mlodsza dwa tygodnie temu.dzieci sie bawia,robia prace plastyczne,jedza drugie sniadanko... dla mnie na poczatku najdziwniejsze bylo to,ze nie wiedzialam co dzialo sie u mojego dziecka az przez 3 godziny.musialam dopytywac "ciocie"i corke.pozniej sie z tym oswoilam.teraz starsza drugi rok juz w przedszkolu.cos takiego jak adaptacja jest nam obce.zero stresow po obu stronach-polecam.dodam,ze nikt inny nigdy nie zajmowala sie poza nami naszymi dziecmi.poza tym do klubiku i przedszkola mam dobre 10 km.zapisalam starsza corke a nie jezdzilam samochodem! Bylam w 8 miesiacu ciazy i stwierdzilam po 8 latach niejezdzenia ze musze sie pzelamac dla Niej.i sie udalo! A probowalam nie raz... a teraz sobie smigam jakbym jezdzila od zawsze.uczucie swobody gdy dziecko jest w przedszkolu bedzie dla Ciebie bezcenne. Tylko musisz sama sobie na to pozwolic.

Dodam jeszcze ze nie jestes w stanie przerobic tego (edukacyjnie) i zagwarantowac takiej socjalizacji jak przedszkole.bedzie Jemu i Tobie latwiej pojsc do szkoly.i bedziesz z duma chodzila na przedstawieni,sluchala jak mowi po angielsku,schuchala relacji z wycieczek,koncertow,lekcji karate... ale to zapewne wiesz trzymam kciuki