drażnisz mnie tymi marcinkami Całe w kwiatach!

Ja swoje marcinki obcielam w lipcu przy ziemi ale widze, ze ida w gore i kto wie moze zakwina.
Rajskich nie znam jeszcze

lubię, szczególnie jak drzewko urośnie

Gosiek33 napisał(a)

drażnisz mnie tymi marcinkami Całe w kwiatach!

Ano!

zoja napisał(a)

Ja swoje marcinki obcielam w lipcu przy ziemi ale widze, ze ida w gore i kto wie moze zakwina.
Rajskich nie znam jeszcze

A dlaczego ciachnęłaś marcinki?

Niby jesień zagląda, ale u Ciebie, wszystko takie, nie wiem jak to wyrazić - "żywe". Hamaczek czytam, dziewczyny rozdysponowały. Mnie bardziej ławeczka pasi. To sobie ją skandalicznie nie pytając o Twoje zdanie, zajmuję! Nie całą oczywiście, toteż terminów zajmowania nie wyznaczam. Bo czuję, że chętnych nie zabraknie!. Jak coś, mam cudo zwane siedzonkiem dla wędkarza . Niewygodne jak cholera draństwo, ale se przycupnę choć na chwilę.

Czytałam gdzieś (pamięć wysiada!), że można przyciąć marcinki (nie wiem kiedy, tak znów pamięć wysiadła) by nie bujały wysoko. Ale ja z cięcia wszelakiego noga stołowa jestem.

Roma, wędkarskie siedzonko mam na stanie z czasów, kiedy udawałam wędkarza.
Ławeczek na stanie aż 3- wiesz jak to jest- to tu- to tam, trudno usiedzieć w jednym miejscu. Wciąż się tego uczę. Tak więc zapraszam!
Marcinki lubię na ich wysokości wrodzonej. Myślałam, że cięcie to sposób na przedłużenie kwitnienia- jak to się czasem robi u bylin.

Miałam dzisiaj upojne popołudnie z lekturą na tarasie. Nic nie musiałam. I dobrze mi było z tym. Słoneczko świeciło, delikatny wietrzyk poruszał mymi a'la szuwarami z miskantów.



W zasięgu wzroku miałam piękne okoliczności przyrody.





Bzyczało, świergotało.... nie odczuwałam żadnych braków.

Takie popołudnia to małe skarby. Ja takie nanizuję sobie jak koraliczki w pamięci. Ważne chwile i bardzo je doceniam od pewnego czasu.