A ja mam to w nosie czy komuś się podoba czy nie jak sobie działam w niedzielę mam nadzieję, że nie " obrażam niczyich uczuć "

Witaj Aniu
To tak przyjemnie cieplutko na sercu się robi jak się czyta takie słowa jak Twoje. Bardzo dziękuję.
Tak się istotnie potoczyło, że udało mi się cierpliwie punkt po punkcie realizować wytyczne, rady. Bardzo brałam sobie pod rozwagę uwagi mądrzejszych i bardziej ogrodowo doświadczonych forumek i starałam się robić wszystko po kolei. Mało kto stosuje się do tych teorii, które przypomniałaś. Tu na forum to jeszcze, jeszcze ale patrząc na okoliczne przydomowe ogódki i ogródeczki już tak dobrze nie jest. Większość chce szybkiego efektu, bez babrania się. Czasem czuję się jak kosmitka jakaś przerzucając kolejną taczkę obornika
Jeśli tylko coś Cię zainspiruje to ja będę dumna

Zawsze możesz kontrolować wschody, ona się ładnie pikuje, więc można przesadzić. Mimo wszystko ja orlaję bardzo lubię i nie usuwam

Te uczucia musza być okropnie kruche i nietrwałe, skoro tak łatwo je obrazić...
I dlaczego tylko one są tak istotne, że ich obraza jets karalna? A nie np. obraza uczuć estetycznychi??
Pytanie retoryczne oczywiście...
Co do nawarstwień efektów wychowania w duchu kk - tego zapewne nie można sie pozbyć zupełnie, ale logiczne i rzeczowe argumenty przedstawione samej sobie, pozwolą podjąć próbę stosowania przykazania: żyj i daj żyć innym .

Bardzo proszę, masz przecież powody do dumy
O ja też się czuję jak kosmitka ryjąc moją rabatkę Bo przecież wystarczy sypnąć do dołka trochę ziemi z worka.
Po dłuższym czasie na Ogrodowisku też przyglądam się ogródkom i niewiele z nich jest w stanie mnie teraz zachwycić. Zaczęłam też trochę szkolić moją mamę, chociaż to twarda sztuka, typ kolekcjonerki - np. ma ponad 10 róż, każda inna

Też lubię paprocie. Kiedyś byłam u pana, który miał już stertę kłączy pióropusznika do wywalenia. Wybrałam takie dające oznaki życia i rosną. Teraz co roku rozsadzam odrosty, bo w planach całą skarpę chcę tak obsadzić.
Doceniam wartość jaką stanowi dobrze przygotowana gleba, pewnie dlatego, że cały czas się zmagam ze swoją gliniastą. Staram się nad nią pracować, ale to bardzo powoli idzie. Jak piszesz cierpliwość cnotą.

Ja sobie właśnie logicznie próbuję tłumaczyć. Nie będę przytaczać bo średnio się nadaje to do cytowania, co sobie mamroczę. Raz wychodzi, raz nie. Żeby to zadziałało to i innych trzeba by przekonać. Ech, ogólnie to temat rzeka.

Mnie też idzie powoli. Z gliną trzeba czasu ale i tak już polubiłam tę swoją i chyba piachu bym nie chciała bardziej.
Paprocie na skarpie - fajnie. Masz tam nawadnianie?

No masz, a chciałam ją jako biały, delikatny akcencik na różankę, przy chodniczku z kostki. Zobaczę czy dam radę wycinać