To o wsparciu mi się podoba. Muszę przestać być twardzielką.

Boje sie tylko, ze przyjdzie dzien kiedy powiem "za moich czasow" - tfu tfu przez lewe ramie





Oj Marzenko to miałas dziś przeżycia.Aż się boję bo do mnie burza też sie zbliża a piszą i mówią że są okropne.Dobrze że wszystko w porządku. Jak już jesteś taka uparta to ciągnij do tego 1000.A ja myśle że przy 1000 czas by się wycofac bo co będę w koło pisac to samo o moim ogrodzie?

Będziesz miała Bogdziu na pewno co pisać, bo co sezon ogród się zmienia, niby tak samo, a jednak inaczej, coś jeszcze Cię zainteresuje i ani przez chwilę nie myśl o zaprzestaniu.
Poza tym przed nami jeszcze wyjazd do Anglii , a co !
I będą nowe inspiracje
Prawda Marzenko ?

Ja z moimi ciśnieniami do Anglii nie pojadę bo by wszyscy ze mna kłopot mieli.

Marzeno,
wszystko przeczytałam. Powiem, że takie burze i pioruny inaczej ustawiają nasze myślenie na czas i przemijanie i na to, co rzeczywiście ważne. Co jest dobre i daje przyjemność w życiu - tak epikurejsko powiem, bo wbrew temu co myślisz, że jestem skromna, powiem o sobie, że jestem nieskromna i garściami łapię życie, "lubieżnie" nieskromna.

U nas często są burze i wtedy jak Agniecha siedzimy przy świecach (bo wtedy najczęściej nie ma prądu), a jakie historie sobie opowiadamy przy stole. Więc burze nie są złe, tylko trzeba uważać i zejść jej z drogi. Mój ojciec jako dziecko był rażony prądem, leżał na bezdechu i do tej pory mówi o tym cud, że żyje. Jako dzieci siedzieli na kanapie z bratem i przeszło przez niego na brata, gniazdka dookoła się spaliły i radio a były to lata 50-te.
Ciągle jeszcze jesteśmy świadkami pożarów od piorunów i porażeń - XXI wiek? Tak, natura to poważna sprawa.

Pozdrawiam ciepło.