Anka, bo ja nie mam o czym pisać u siebie Pytań żadnych specjalnie nie mam, a jak mam to bezpośrednio osoby "wyspecjalizowane" pytam, i tak jakoś pajęczynami mój wąteczek zaczął zarastać... Do ciebie i Ewki teraz zato systematycznie zaglądam w poszukiwaniu inspiracji Dobra, idę do siebie coś skrobnąć

Ach wiesz Agnieszko,
po pierwsze przed chwilką u Ciebie po cichutku byłam,
po drugie... odpisując dziewczynom miałam podobne myśli, że choć nie jestem w stanie mieć idealnie wypielęgnowanego ogrodu, to uwielbiam jego zapach po deszczu... i to w danym momencie mi wystarcza, dopiero po chwili zauważam igły, chwasty i te wszystkie inne rzeczy, które powinnam zrobić.
Często używamy tu na ogrodowisku słowa "zazdraszczam" (ja również) a od jakiegoś czasu taka mnie nachodzi refleksja, że oczywiście trzeba dążyć do spełnienia marzeń, ale nie kosztem tych chwil kiedy powinniśmy zachwycać się tym co już mamy... sama jestem ciekawa czy w przyszłym roku pozwolę sobie na docenianie

Przypomniało mi się zdjęcie mojego wuja zrobione kilka, może kilkanaście lat temu gdzieś w białostockim. Na zdjęciu siedzi na krześle pod drzewem i czyta książkę ... wokół nieskoszona trawa, niesfornie rosnące krzewy... sama natura... ze zdjęcia bije błogi spokój... a wujowi nic więcej nie potrzeba ... Zdjęcie bardzo proste, niczym specjalnym się nie wyróżniające, pewnie część osób uznałoby je za nieciekawe, a zrobiło na mnie takie wrażenie, że do dziś je pamiętam...
W innym bardziej zadbanym ogrodzie nie byłoby tego efektu - piękne rośliny odwróciłyby uwagę od atmosfery na zdjęciu... wuja docenia ten błogi spokój i jeździ w tamto miejsce co roku na kilkanaście dni, by poczytać, odpocząć, a ja.... ja nie pamiętam kiedy ostatnio na chwilę przysiadłam... o poczytaniu książki w ogrodzie nie wspomnę...