Nowy domownik prześmieszny. Dobrze, że z kotem się dogaduje a nie gania. Bardzo mądry i z sercem wybór dokonaliście, i dla was i dla porzuconego psiaka. U mnie w firmie mamy 2 znajdy -kotkę i stareńkiego psa. Oba zwierzaki na prawach prawie domowników. Już nawet prezes Felicję wpuszcza przez okno i nie krzyczy, jak siedzi u nas na fotelu tylko przychodzi i głaszcze. Żałuję że moje chłopaki w domu uczulone i nic z futrem nie może być. Dobrze że sąsiadkowa kotka jest i wita mnie na płocie, przychodzi jak piję kawę na tarasie i mruczy kojąco. Nie wyobrażam sobie świata bez zwierząt wkoło nas.

I pięknie wybarwienie gałązek dereni wygląda. Bajkowo wszystko oszronione.

Gruszka_na_wierzbie napisał(a)

Może i wytrwałabym w swoim postanowieniu, ale już nie dałam rady sprostać smutkowi drugiej połowy.Dwa smutki były ponad moje siły.

Smutek potrafi przygiąć do ziemi... Ale może być też wspaniałą inspiracją do rzeczy dobrych i mądrych , co zostało udowodnione

KasiaBawaria napisał(a)

Ale sie ciesze Jak pierwsze dni minely?

Psy ze schroniska są zawsze wielką niewiadomą. Początkowo był trochę nieufny. Nie pozwolił się wyczesać, był zaniepokojony głaskaniem. Jakby do końca nie wierzył w to, co się dzieje. Teraz nie odstępuje mnie na krok. Podsuwa głowę do głaskania. Kiedy wychodzę, kładzie się na wycieraczce i czeka. W nocy musi widzieć mnie w łóżku. Na spacerach po polnych drogach biega już bez smyczy i wciąż sprawdza, czy jestem w zasięgu wzroku. Dzisiaj zaczął podchodzić sam do męża.
Ogród mu się spodobał; zwłaszcza kręte ścieżki. Będzie z niego fajny towarzysz.

Iwonko, nie bez przyczyny autystyków leczy się dogoterapią.
Zwierzęta mają cudowną moc wydobywania z nas tych najbardziej ludzkich odruchów, które sami czasem skrywamy w obawie przed zranieniem przez innych ludzi.

galgAsiu
Rozpacz mija, ale smutki związane z odejściem już na zawsze zostają w sercu. Bezwarunkowa miłość jest cudownym darem. I zawsze będę o tym pamiętać.

Gruszka_na_wierzbie napisał(a)

Domyślałam się, że łączy nas pokrewieństwo duchowe.
Nie masz czasem wśród zstępnych jakiejś Ziuty?

Wśród zstępnych nie, ale jedna wstępną w linii bocznej, ciocia z Krakowa takie właśnie nosi imię. Zakładam, że Józefina, ale nie wiem, bo od zawsze jest ciocią Ziutą

Makusia napisał(a)

Wśród zstępnych nie, ale jedna wstępną w linii bocznej, ciocia z Krakowa takie właśnie nosi imię. Zakładam, że Józefina, ale nie wiem, bo od zawsze jest ciocią Ziutą

Jak moja kotka.

Gruszka_na_wierzbie napisał(a)

Dobrze się dogaduje z kotem.

Haniu, on wyglada zupelnie jak nasza do niedawna ona! Nie schroniskowa, przyblakala sie kiedys, i zostala, bo sie jej spodobalo. Tesknie teraz,od paru lat, tyle moge
Jak maja podobne charaktery, a nie tylko wyglad, to na kanapie niewiele posiedzisz

Kotka Jozefina? Ja mam wymarzone imiona dla wymarzonych kur: Jozefina, z francuska koniecznie, i Sophia, najlepiej Loren, czyli Ziuta z Zoska

Mrozonki wygladaja pieknie, tak na marginesie.

Haniu, gratuluję decyzji o psiaku

"Jednostka nie może zmienić świata, ale każdego dnia możemy zmienić świat chociaż jednej żywej istoty"

U nas na razie mieszka kotka - przybłęda, która chyba w życiu dużo przeszła i mam teraz wrażenie, że celebruje każdy dzień Jest kochana, grzeczna (nie broi, nie brudzi), dzieciom zawsze schodzi z drogi. Jakby była wdzięczna za zmianę losu Duuużo czasu potrzebowała, by nabrać odwagi i zaufania.

Poppy, Józefina to nazbyt wyszukane imię jak na mojego dachowca. Do miana cesarzowej nazbyt jej daleko. Po prostu Ziutka.

Kasiu, kotka jest okołobudowlaną przybłędą. Zjawiała się któregoś dnia, wychudzona, przestraszona, podjadła racuchów, które akurat miałam ze sobą.
Przybiegała z pól za każdym razem, kiedy słyszała silnik naszego samochodu. Po przeprowadzce była już domownikiem.