Taaaak .....cierpliwość najważniejsza, też mi jej brakuje

Irenko, na 120 takich samych pytań musisz znaleźć taką odpowiedź, jaką Mama chce usłyszeć...nie ma sensu prostować Jej myślenia...bo się wykończysz...Nauczysz się tego, ale na to trzeba czasu...Moja Mama też zadawała te same pytania na okrągło i czasami myślałam ,że nie wytrzymam, ale powoli nauczyłam się postępować z tą okropną chorobą Mamy i jakoś to się udawało złagodzić te chwiejne nastroje chociaż na chwilkę...w domu "byłam córką", a gdy wyprowadziłam do ogrodu, to stawiała opór i mówiła..."ja pani nie znam..." Płakałam z bezsilności na okrągło. Z polecenia lekarza musiałam sama dostosowywać dawki leków każdego dnia...raz więcej, raz mniej...w zależności od stopnia pobudliwości...Gdy kiedyś zdenerwowała się na Tatę.. krzycząc na Niego, chwyciła leżący na blacie nóż tasak i doskoczyła do mnie i chciała dźgnąć mnie tym nożem ,a siłę miała jak "strongman"...Z ogromnym trudem wyrwałam Jej ten nóż, a Tata nie mógł się ruszyć z przerażenia...od tamtego wydarzenia wszelkie ostre rzeczy chowałam w najciaśniejszy kąt...i baczniej przyglądałam się nastrojom Mamy, które potrafiły się zmieniać z minuty na minutę...To jest okropna choroba...dużo cierpliwości Ci życzę i uważaj na wszystko i miej oczy dookoła głowy...

Tak, Irenko, nie ma co pokazywać, nie ma ogrodu, spacery po okolicy nieciekawe, Czym tu ludzi zachęcać do zaglądania?
Pokłady optymizmu mam z zycia, kochana, Babcia mowiła, jest źle, ciesz się, mogło być gorzej. Kładź się spać, jak nie masz z nikąd ratunku, może jutro będzie lepsze?
A może nie wstaniesz, to i kłopotu mieć nie będziesz. Bo pogrzeb, to już nie twoje zmartwienie. Tak to było.
Przecież moi przeżyli i najazdy sowieckie, i niemieckie, i znowu radzieckie, A po porzuceniu dobytku, w kraju wszyscy za ruskich nas mieli, bo przecież polszczyzna kresowa, to nie literacka, a i zaśpiew kresowy był nie do ukrycia.

I śpiewaliśmy. I polskie, i ruskie, i jakie kto umiał. A w pracy to mnie pytali czy ja czasem nie góralka jestem, bo i goralskie przyśpiewki umiałam. Pamięć jest bezcenna, sama wiesz. Więcej przechowa niż dysk w komputerze, tylko czasami szufladki się blokują,. Stąd suwam te szufladki w różnych konfiguracjach, żeby zawiaski nie zardzewiały.
Miłego tygodnia życzę, a jak będziesz potrzebowała, to po Nowym Roku wołaj mnie do pomocy.
Ps. Przekleiłam do Ciebie mój post z mojej strony, żebyś tam iść nie musiasła. Ku pokrzepieniu ducha i serca. Kocham Was.

Róże są jednak niesamowite.

A na Ogrodowisku, nie tylko historie roślin/ogrodów ale może przede wszystkim - Ludzi.
Życzę dużo Siły Irenko i pamiętaj o swoim zdrowiu

Tyle ciepła, tyle życzliwości u Ciebie na wątku Irenko.
Miło czytać posty. Radość ogarnia, że tylu życzliwych. Chęć przyklejenia się do tej radosnej gromady ogarnia.
Starość nie zawsze jest radosna jednak jest częścią naszego życia, musimy sobie z nią radzić.
Szczęście ma Twoja mama mając taką córkę.
Pozdrawiam

Milka napisał(a)

Chciałam powiedzieć, że nie można się bać cięcia, nawet magnolii, mam nadzieję, że ktoś skorzysta z tej wiedzy, ..8 lat cięcia magnolii. U mnie na plus.

Dzięki Miłka, ja korzystam Tulipanowca nie przytnę, ale magnoliom zafundowałam jesienne cięcie. Tak po prostu się złożyło. Twoje słowa mnie pocieszają.
Czytam o chorobie Mamy, wspieram Was duchowo, sił życzę, pozdrawiam

Milka napisał(a)

szukałam i tylko to na szybko znalazłam
sorrki
zaraz mama pewnie będzie wołać

Dziękuję Irenko, życzę Tobie i Mamie dużo zdrowia i wytrwałości!

Irenko, też ściskam mocno. Trzymaj się ciepło.
Ogród jak zawsze piękny, jesienny.

Irenko, podziwiam i wytrwałości i zdrowia Wam obu życzę

Mala_Mi napisał(a)

Irenka, dużo cierpliwości życzę dla Ciebie ... i dużo zdrowia dla Was wszystkich.
Jak dobrze, że mama ma Ciebie. Jest tera trudno, a potem i tak zostaje wielka pustka.. Myślę, że bozia dlatego daje nam tak ciężko z opieką, by łątwiej było się kiedyś rozstać. Chociaż i tak potem jest wielka pustka.. i chciałoby się opiekować jeszcze długo.. Tego nie da się cofnąć.. wiec ciesz się każdą chwilą nawet jak daje w kość.
A magnolie muszę też przyciąć, ale u mnie to będzie wycięcie dolnych gałęzi.

Jakoś nie mam czasu i ochoty na forum... zaglądam sporadycznie.

Oj dzięki, z tą cierpliwością ciężko. Ale jak zaczynam cierpliwość tracić, sama siebie strofuję. Taka bezbronna jest. Przed nami kupę lekarzy jeszcze, ale powoli ogarniamy. Lepiej już śpi, to sukces.
Na forum częściej bywamy, jak jest czas i spokój ducha, ale cieszę się bardzo, że je mamy. Trzymaj się Aniu.