Duża zmiana. Zamieszkaliśmy na stałe na wsi.

Wczoraj przywieźliśmy ostatnie rzeczy z miasta. Dziwne uczucie, chyba do mnie jeszcze nie dociera, że to zrobiliśmy. Odważyliśmy się - wow!

Zaczynamy nowy etap życia. Na razie jest ogromny bałagan, bo dom w remoncie, a cały nasz miejski dorobek w kartonach, workach, torbach. Będzie co robić jesienią i zimą. Uporządkowanie tego chaosu zajmie mi czas do wiosny

Teraz trzeba jeszcze korzystać z pięknej pogody, reszta niech poczeka.

Super nowina Gratulacje

Ahhh ..ja to czekam z utęsknieniem no moment w którym przeprowadzę się na naszą wiejską działeczkę jeszcze troszkę...

Pięknie u Ciebie kolorowo , kotek słodziak

Życzę udanego pomieszkiwania na wsi. Ja też na wsi .

Elu świetnie

Z pewnością, to musi być dziwne uczucie Odważna decyzja! Powodzenia na nowej drodze życia!

Gratulacje! Z mojej perspektywy życie na wsi jest super, już sobie nie wyobrażam powrotu do miasta

Elu pięknie i kolorowo. Gdybym mogła też bym się przeprowadziła.

Bardzo dziękuję za tak miłe słowa i życzenia.
Dziękuję


Rzeczywistość postanowiła przetestować nas czy nadajemy się do nowych warunków.
Mąż w szpitalu zakaźnym przechodzi testy na wirusa.
Ja na wsi sama z szalejącą nawałnicą. Wyrwało zamknięcie wyjścia na dach. Deszcz lał się na strop. Groziło zalaniem całego domu prosto po remoncie

Przeżyłam chwile grozy. Wybiegłam po pranie i jedyne co mogłam zrobić, to uciec na werandę. Nawet drzwi, żeby wejść do środka nie mogłam już otworzyć. Stałam i patrzyłam jak wszystko latało i łamało się. Trwało to dosłownie chwilę. Zanim ogarnęłam myślami, co się dzieje wiatr ucichł. Nie byłam wstanie oddychać. Po chwili uświadomiłam sobie, że mam dziurę w dachu a pada deszcz.

Hałas upadającej blachy był tak duży, że miałam wrażenie, że zatrzęsła się ziemia. Myśl przebiegła mi przez głowę - Boże, to mogło mnie zabić.

Deszcz padał, w dachu dziura, pokoje po malowaniu, mąż w szpitalu, co robić, co robić ???

Stałam i jak dziecko powtarzałam - panie Boże niech ten deszcz przestanie padać, proszę, niech przestanie padać. I wiecie, że przestał.

Rozum do głowy wrócił, zaczęłam myśleć logicznie. Jeden, drugi telefon. I jest pomoc. Przyjadą do mnie. Mam czekać, jestem uratowana - uff.

Reasumując, dziura w dachu zakryta. Niestety dużo roślin zniszczonych. Trudno. Dom cały, ja cała, to już coś

Jutro jadę po męża. zabieram ze szpitala, bo chcą przenosić na internę. Uważajcie na siebie, nie chorujcie, bo w czasach pandemii, to istna zagłada. ale o tym opowiem następnym razem.