Przeczytałam całość,a to się nieczęsto zdarza obecnie na forum. Wyszedł Ci pamiętnik ogrodowy. Będzie pamiątka po trzyletnim ogródku. Całkiem miło tam u Ciebie, zwłaszcza na ławeczce. A do tego ładnie wszystko opisujesz. Muszę przyznać, że ja też odkryłąm na tym forum, że fajnie jak ktoś czyta co się wyprodukowało.

Moniko, jutro napiszę co to jest
Roślinka, którą wszyscy znają, a nawet jadają, bo to przecież zdjęcie z warzywnika.
A mój Mąż powiedział "co to? jakiś szaszłyk?"


No bardzo Ci dziękuję Aga . Udało się cały, bo wątek na razie krótki. Mnie te po 300 stron trochę przerażają, bo nie mam kiedy aż tyle przejrzeć.
Miał być pamiętnik - i jest.
"Fajnie jak ktoś czyta co się wyprodukowało" - to chyba też tajemnica popularności blogowania

To zasuszony już kwiatostan bazylii z nasionkami:




Do zobaczenia za dwa tygodnie

Tak się domyślałam, ale nie chciałam zrobić gafy pozdrawiam

monteverde napisał(a)

Tak się domyślałam, ale nie chciałam zrobić gafy pozdrawiam

Przecież to nie gafa nawet jak się nie zgadnie. Jak grzybobranie?

dzisiaj nie byłam kończę ogród w O., odchwaszczać

Mój ogródek daleko, daleko ...a my na wakacjach. Ponieważ jednak człowiek przyzwyczajony do posiadania dostępu do sieci, bez sieci jak się okazuje żyć nie może, poszliśmy do Pana Kempingowego i nabyliśmy tygodniowy dostęp. Co w ogródku - nie wiem. Jesień w Palatynacie jest zwykle dość deszczowa (całkiem tak samo jak lato w Palatynacie ) - i na to liczę, jak wspomnę moje cztery doniczki z chryzantemami, z czego w jednej tymczasowo mieszkają też żurawki.

W drodze na wakacje też zresztą padało. Zatrzymaliśmy się w Lyonie, celem zwiedzania, a tam - jesień.



Padało. Kasztany spadają. Francuzi mówią po francusku. Na szczęście nie tylko po francusku, dzięki czemu dowiedziałam się od spotkanych w parku miłych Pań Spacerowiczek, że oni, Francuzi, kasztanów nie poświęcają na ludziki, ale wkładają je do szafy i przeganiają nimi mole. No, cóż, nie wiem czy to działa, ale może, może... kto wie?



Zostawiliśmy więc ślad i pojechaliśmy dalej.



Z chęcią wrzuciłabym jeszcze kilka zdjęć z Lyonu, bo jest to miasto w pięknym kolorze ochry (w swojej starej części), które naprawdę warto zobaczyć - z mnóstwem schodów, schodków, wąskich przejść i krętych uliczek, z dobrze zachowanym rzymskim amfiteatrem i fascynującym Muzeum miniatur i scenografii filmowych (można tu zobaczyć oryginalną scenografię z "Pachnidła"), ale Internet od Pana Kempingowego to jest baardzooo wooolnyy Internet i każde zdjęcie ładuje się po parę minut. Niestety.

Pojechaliśmy dalej. W krajach cieplejszych deszczu ani śladu, i dobrze, bo tak powinno być. W końcu po coś przejechaliśmy te wszystkie kilometry. Jest za to woda w innej postaci (jakże oczekiwanej przez niektórych, zwłaszcza tych, którzy zabrali wiaderka i łopatki):

Woda rozmigotana, falująca i chlupiąca:





oraz piasek (gdzie mu tam do złotego nadbałtyckiego):



ale razem i tak potrafią niektórych zafascynować:

:

Mieszkamy w drewnianym domku. A w tym domku na ścianach same niespodzianki. Wystarczy troszkę poleżeć i poprzyglądać się, a tam na każdej deseczce inna buźka.
Niektóre są szeroko roześmiane:



inne zalotnie uśmiechnięte:



jeszcze inne są po prostu zadowolone:



a ten wygląda jak ten sepleniący z "Epoki lodowcowej":



mamy też poważne stworzonka, jak liski:



albo sarenki: