Z okazji 2000 przylajzłam . Pięknie masz Haniu. U mnie ok. Buziaki ślę. Ja też grałam w te wszystkie gry . W małym lasku niedaleko domu rosły niskie rozłożyste leszczyny. Każda z psiapsiółek w wieku ok. 8 lat, miała swoją leszczynę, która była domem. Gałęzie były pokojami. Odwiedzałyśmy się . I częstowały kawką z suchego piasku, ciastem z mokrego piasku, sałatkami z babki zwyczajnej, chlebkiem z tasznika. Wyobraźnia bez granic

I jadło się kredę, klej biurowy, chlebek baby jagi, orążady w proszku i piło kolorową wodę w woreczkach ze słomką

Haniu, w Twoim ogrodzie króluje dojrzałość, spokój, a rozważne poczynania na wcześniejszych etapach procentują właśnie takimi efektami, jakie masz i w warzywniku, i w części ozdobnej. To wszystko zresztą tworzy spójną całość, ławeczka nie stoi przypadkiem tam gdzie stoi Wilgoć w glinie jest na wagę złota, doceniam, choć mam już miejsca bardzo przesuszone. Czekam na deszcz, boję się deszczu, ciekawe, jaki jutro rano zastanę krajobraz.
Rdest wężownik - czy dobrze zrozumiałam, że lubi się panoszyć w sposób niekontrolowany? ...

Ta sama róża u mnie też kwitnie, pięknie pachnie. Płatki można suszyć, konfiturę zrobićMnie czasu starcza jedynie na suszenie płatków

Ależ się dyskusja rozwinęła.
Wiele razy rozmyślałam nad tym, że odebraliśmy, my dorośli, dzieciom to, co w dzieciństwie najcenniejsze: ciekawość świata i możliwość jego samodzielnej penetracji, zdobywanie doświadczeń życiowych kosztem obdartych kolan i łokci, uczenie się reagowania na konfliktowe sytuacje. Wybraliśmy złudne bezpieczeństwo i wbrew pozorom puszczamy te dzieci w dorosłość z kiepskim bagażem. Generalizuję, ale tylko trochę, bo wyjątków jest niewiele.
Smutne to bardzo.
Mój tato przywiózł mi z delegacji do Warszawy piękny szpikulec zakończony syrenką warszawską. Był idealny do gry w pikuty. Lepszy niż finka, która była trochę za masywna. Miałam 7 lat. Zabierałam ją wiele razy na podwórko. On ufał i wierzył, że wychował rozsądne dziecko. I ja zachowałam do tej pory wdzięczność za zaufanie, którym mnie obdarzyli rodzice. Głupio było ich zawieść.
Jestem z pokolenia "dzieci z kluczami na szyi". Ze świetlicy nikt nie korzystał. O dziecięcych depresjach, samobójstwach nikt nie słyszał. Nawet jeśli ktoś miał niewesołą sytuację rodzinną, to podwórkowa grupa zawsze była gotowa do wsparcia.
Było biednie. Chleb z masłem i cukrem to był częsty posiłek, podobnie jak pokrojona chałka zalana mlekiem. Ale świat był jakiś piękniejszy, mimo że w pobliżu wciąż były powojenne ruiny.

Oczywiście ale u nas się scyzorykiem rzucało