Rysko, nogi się ugięły pode mną i ręce opadły
Stanowczo protestuję przeciwko takiej ocenie tych moich pstryczków. Zaraz wytłumaczę dlaczego.
Mój pierwszy aparat to Smiena- taka idiotkamera z ikonkami na obiektywie w postaci chmurek, słoneczka, krajobrazu i pojedynczego ludka. Robiło się zdjęcia wkładając do środka celuloidowy tzw. film (świetłoczuły oczywiście). W normalnych warunkach ten film powinien być w szczelnej kasecie, ale w tamtych czasach niewiele było rzeczy normalnych i najczęściej można było nabyć tylko taki bez owej kasety. Żeby nie prześwietlić filmu, trzeba było włazić do szafy, pod kołdrę, czy co tam było pod ręką i załadowywało się aparat. Takież same czynności trzeba było wykonać, chcąc wyjąć film do wywołania. Najmniejsza pomyłka groziła utratą wszystkich zdjęć. Z owiniętą czarnym papierem rolką biegło się do fotografa, który wywoływał film i robił odbitki na papierze. To już była wyższa szkoła jazdy i nigdy nie osiągnęłam tego etapu/ Moim marzeniem był wtedy aparat produkcji wschodnioniemieckiej Praktica.
W czasach wczesnego kapitalizmu , kiedy to pojawiły się w Polsce dobre filmy, nawet udało sie ową Smieną udokumentować rozwój moich pacholąt. Potem nastała era telefonów z funkcją robienia zdjęć, Kodak zaprzestał produkcji, pacholęta podrosły i jakoś nie miałam potrzeby robienia zdjęć, Aż do czasu budowy. Pierwszy raz w życiu zaczęłam robić zdjęcia telefonem. Po wejściu na forum Ogrodowiska zachwyciłam się pokazywanymi tutaj zdjęciami (zbliżenia, detal itp). Oznajmiłam w domu, że ja też chciałabym robić zdjęcia ptakom jak Bogdzia. Na to EMek stwierdził, że w szufladzie leży coś , co ma funkcję stopklatki, makra, zoomów, czy jak to się zwie, zaczęłam trenować robienie zdjęć podczas świąt Czuję się przy Was jak pierwszoklasista, umieszczam się we właściwym szeregu
Ależ się rozpisałam...

Czyli szybko się uczysz, tym bardziej gratuluję
Dziękuję za Twoje wspomnienia są dla mnie i mojej Córci bardzo interesujące.
Jako ciekawostkę powiem Ci, że zamiast sukienki na studniówkę, którą ma za kilkanaście dni kupiła sobie instaxa a kieckę pożyczyła Mówi, że marzenia się spełniają. Twoje zdjęcia retro oglądała z otwartą gębą...

Ale to zdjęcie zaśnieżonej jarzębiny cudne

Aniu, to ognik - pierwszy raz mi zaowocował. Trzy lata na to czekałam.

Aż musiałam sprawdzić, co to jest ów instax Dawnymi czasy nazywało się to Polaroid, dostępny był tylko dla nielicznych.
A wybór córki popieram, kiecka to tylko kiecka
A tak nawiasem pisząc- nie podejrzewałam, że posiadasz na stanie tak dorosłe pacholę- sama wyglądasz na ledwie dwudziestoparolatkę
Udanej studniówki córce życzę!