Moja ogrodowa Sąsiadka fascynuje się wszelkimi nowościami. Sprowadza rośliny z różnych stron świata, często sadzi rośliny egzotyczne. Każdorazowo po zakupie woła mnie "do płota" i z wypiekami na twarzy opowiada o nowym okazie. Bije od niej przeogromna radość. Uwielbiam patrzeć w jej pełne emocji oczy.

Większość tych roślin nie przeżywa zimy. Czasem przeżyją jedną, dwie lub nawet trzy. Za każdym razem, gdy sadzi roślinę nie nadającą się do naszego klimatu naprawdę ma nadzieję, że gdy ją "nowym sposobem" opatuli, to ona przeżyje.

Słucham i cieszę się wraz z nią. Nie miałabym serca zabijać w niej nadziei. Choć wiem, że z dużym stopniem prawdopodobieństwa wiosną roślinki już nie zobaczymy. Sąsiadka też to doskonale wie, ale... chce spróbować, ma nadzieję, że może akurat się uda. I wiecie, co? Czasami się udaje!

Na spektakularne zakwitnięcie judaszowca czekałyśmy 17 lat! Były wiosny, że było już bardzo blisko, bliziuteńko, miał mnóstwo pączków i przychodziła jedna mroźna noc

Ale w tym roku dał popis! Po 17. latach czekania! Cieszyłam się z nią jak wariatka

Pozwólmy innym marzyć

Cuuuudowna okolica. Ale pewnie w lato spory ruch nad tym jeziorkiem?

Bardzo się wzruszyłąm tą opowieścią. Mam w sobie chyba zbyt dużo pragmatyzmu.

Aniu, nad tymi jeziorkami raczej jest pustawo.
W mojej okolicy jest tez sporo innych jezior, znacznie większych, po których pływają żaglówki, jachty, uprawiany jest windsurfing. Nad nimi tętni latem życie.