Tylko kto około 30-tki myśli o starości? W tym wieku myśli się o mieszkaniu dla swojej rodziny, o dzieciach (często dopiero o ich urodzeniu).. Potem przez 30 lat spłaca się kredyt na mieszkanie.

Natomiast zgadzam się z tym, że my, osoby same już w dojrzałym wieku, jesteśmy pierwszym pokoleniem, które musi się zmierzyć z nową rzeczywistością. I problemem opieki nad swoimi starymi, schorowanymi rodzicami. Dawniej rodziny były wielopokoleniowe - w jednym domu mieszkali dziadkowie, rodzice i dzieci. Często w najbliższej okolicy mieszkali inni członkowie rodziny (córki czy synowie dziadków wychodziły za mąż/żenili się z osobami mieszkającymi w tej samej lub pobliskiej odległości). Teraz bardzo "niemodne" jest mieszkanie z rodzicami. Powiedziałabym nawet, że osoby mieszkające z rodzicami uważane są za nieudaczników albo biedaków. Przerabiałam to z moją najmłodszą siostrą, która była "późnym dzieckiem" i choć my, starsze córki już dawno opuściłyśmy rodzinny dom, więc mogła zostać z rodzicami (tym bardziej, że dostała darowizną ten dom). Dom był w doskonałym stanie, mogła go ew. rozbudować. Nie - wolała się zakredytować, ale musiała mieć nowy dom, bo wszystkie jej koleżanki "się pobudowały", to ona musi pokazać, że ją też stać.
Póki tacy starzy rodzice są sprawni, wszystko jakoś idzie. Ale jak nadchodzi choroba, niedołęstwo, nie ma stałej opieki. Z doskoku to można zakupy zrobić, co jakiś czas dom ogarnąć.
Mój ojciec miał Alzhaimera. Mama długo nie chciała się zgodzić na dom opieki (bo co ludzie powiedzą). Męczyła się strasznie, była wykończona psychicznie i fizycznie. Pomagaliśmy trochę, ale przecież ta pomoc mogła byc tylko z doskoku, bo wszyscy pracowaliśmy. Zgodziła się dopiero, gdy ojciec stał się zagrożeniem dla jej życia (szczegóły pominę, kto zna tę chorobę, zrozumie).
Przyznaję, samej mi było trudno ze świadomością, że "oddaliśmy" ojca do domu opieki. Dość długo. Dlatego zapowiedziałam swoim dzieciom, że jeśli będę niesprawna i niesamodzielna, to niech się nie męczą, tylko znajdą mi dom opieki.
Odrębną kwestią są koszty pobytu. Bardzo wysokie, to fakt. Ale myślę, że to dlatego, że nadal jest ich za mało. Długo nie było "rynku" dla takich przedsięwzięć w naszym kraju, ale teraz ludzi starych jest coraz więcej, więc i zapotrzebowanie na domy opieki jest coraz większe. A jak będzie ich więcej, ceny nie będą tak szybować. Tak myślę.

Sytuacja U Sylwi i wszystke glosy o opiece nad rodZicami dają bardzo do myślenia.
Mi został tylko teść z pokolenia rodziców. Właściwie nawet to nie teść bo drugi mąż mamy męża. On własnych dzieci nie ma. Ma tylko nas.
Też myśle jak ja dam radę. Dziadek ma 70 lat i póki co sprawny i samodzielny ale mieszka sam w kamienicy ze stromymi schodami.

Życie mnie i zwłaszcza M skopało chorobami. Mam 49 lat a czasem sie czuje jakby mi życie juz mineło

Bardzo mi trudno myśleć nad przyszłością naszą i teścia. Raczej staram sie żyć z dnia na dzień.

Dziękuje Wam że dzielicie sie osobistymi doświadczeniami. Przydadzą się na przyszłość do wyciągania wniosków i może bedzie łatwiej podjąć niektóre decyzje.

Dużo tu mówimy o ośrodkach opieki.

Są jeszcze hospicja domowe. Lekarz i pielęgniarka przyjeżdżali do teściowej. Bezpłatnie. To duża pomoc. Lekarz ustawił dobrze leki przeciwbólowe, pielegniarka podawała kroplówki, pokazała jak obracać i podnosić chorą.

Sylwia może to byłaby pomoc dla Was. To tylko podpowiedź.

O tak! Ja pisałam gdzieś tam wyżej, o wdzięczności za pomoc nad mamą właśnie hospicjum domowym. Bardzo potrzebna instytucja uważam.
Lidzia tylko złamanie raczej nie podchodzi pod hospicjum... ale zawsze warto pytać

Sylwia a jak sama babia? Jest z nią kontakt? Jak ona to wszystko znosi?

No tak złamanie. Ale chora ma 96 lat a tym wieku złamanie wraz z chorobami towarzyszącymi może być chorobą terminalną. Myślę że nie odmówią pomocy.

Wszystkie opcje biorę pod uwagę, ale nie wszystkie zaakceptuje mój tato i Jego brat, a synowie babci. Do tego sama babcia jest pacjentem bardzo trudnym w opiece ze wzgl. na swój charakter, nie wiem czy ktoś by z Nią dłużej wytrzymał.... to nie jest potulna słodka staruszka....

Przeczytałam i ciśnienie mi się podniosło Trochę nie rozumiem Opieka nad Babcią spoczywa zdaje się na Tobie??? Czy Synowie Babci fizycznie Ci pomagają w tej opiece? Zrozumiałam z tego co pisałaś, że nie bardzo, ale może się mylę i czegoś nie doczytałam.

Sylwia, myśl o Babci, ale też myśl o sobie.

Jeżeli babcia jest z Tobą, a reszta rodziny ma tylko dobre rady i się wymądrza to musisz nauczyć się to olewać i sama podejmować decyzje. Nie jest w danym momencie ważne to, kto się mądrzy, czy ojciec czy stryj czy wszyscy święci. Jak się komuś nie podoba - niech sam przejmie opiekę.
Wiem jak to jest bo sama przez to przechodziłam z moim ojcem - każdy mądry, setki uwag i spostrzeżeń, ale jak trzeba było coś załatwić to ja załatwiałam i potem się mierzyłam z falą krytyki. Nie tędy droga. Centrum decyzyjne jest w takich sytuacjach jedne. Reszta ma się dostosować i partycypować w kosztach, a jak się nie podoba, to niech ta reszta przejmie centrum decyzyjne razem z pacjentem. Krótka piłka. Emocje emocjami, ale czasem trzeba tupnąć nogą i rodzinę ustawić do pionu.

Że Babcia jest trudnym pacjentem - wierzę. Na starość najgorsze cechy charakteru się wzmagają, też będziemy jędzami Ale prawda też taka, że ten trudny charakter łatwiej się ćwiczy na osobach bliskich - po nich można "jeździć" jak po łysej kobyle. Opiekun zewnętrzny charakter znacząco łagodzi, wiem to z doświadczenia. Są szanse na odnalezienie nawet słodkiej staruszki - może nie na długo, ale zawsze.

Tyle moich przemyśleń, Ty podejmij decyzje najlepsze dla siebie, nie daj się zwariować argumentami innych (edit: członków rodziny mam na myśli, szczególnie tych, którzy wiedzą "lepiej" a robią "nic"). Myślami jestem z Tobą