Ciężko się czyta o tych wszystkich niedogodnościach związanych ze starością, ale wszystkich to niestety spotyka, prędzej czy później ale spotyka...

Za sobą mam bardzo trudny okres opieki, tzw. maraton, że się tak wyrażę...
- najpierw 6 lat opieki nam Mamą z choroba Alzheimera, chodzącą i mocno brojącą z urywaniem klamek włącznie... itp...
- później rok intensywnej opieki nam leżącym Tatą, po udarze, z pampersami, cewnikiem, sondą do karmienia itp...
- następnie 3,5 roku znów intensywna opieka nad leżąca Teściową, po złamaniu biodra...z zaawansowana cukrzycą itp...
Nikogo z nich nie oddałam do domu opieki, bo jakoś nie mogłam nawet o tym myśleć, (no taka już jestem...), a ponadto koszty miesięczne za pobyt w domu opieki były zawsze za wysokie jak na naszą kieszeń... Był to najcięższy okres w moim życiu...

Tobie Sylwia życzę, byś dała radę fizycznie, psychicznie, no i wytrwałości oraz cierpliwości, jak najwięcej...

O masażystach i fizjoterapeutach to raczej zapomnij. Terapia w większości domów ze stawką 4-9 tysięcy na miesiąc to będą raczej zajęcia plastyczne, proste ćwiczenia z piłką.; ewentualnie za fizjoterapię będą dodatkowe opłaty. Ceny pobytu są zróżnicowane, bo zależą od lokalizacji domu (kosztu zakupu działki pod budowę domu, wynagrodzeń pracowników- w mieści trzeba zapłacić im więcej}To, co Ci się marzy to raczej wymagać będzie pobytu w luksusowym domu opieki z kosztem 2-3 krotnie wyższym.

A w dupie tam. Umrę w swoim domu. Jak ja mam sprzedać majątek żeby sobie ulżyć na starość to zbyt egoistyczne.
Będę chodzić na siłownię do śmierci żeby być sprawną i dzieci nie obciążać.
Porąbane to wszystko.

I nie daj Boże żeby mnie jakiś udar lub uraz czy inne paskudztwo przykuło do łóżka bo jak w końcu umrę to tam na górze będzie gorąco

Jak to mówi moja znajoma „ Bóg źle wymyślił tą starość, Jezus zmarł za szybko i nie wiedzą jak to jest”

Starość od dzieciństwa różni się tylko odwrotną kolejnością i masą ciała.

No właśnie. Powinniśmy się zmniejszać na starość. Na cmentarzach mniej miejsca byśmy zajmowali. A tak to nie dość że niesprawność fizyczna to jeszcze ten ciężar
No lipa

My dopiero od niedawna przechodzimy na myślenie o swojej starości. Nasi rodzice żyli w innym ustroju. Chcieli raczej zabezpieczyć byt dzieciom niż swoją starość i pewnie podświadomie sądzili, że dzieci zapewnią im opiekę na starość. Problem w tym, że te ich dzieci muszą pracować coraz dłużej, bo ich emerytury zależą od uzbieranych środków na koncie. Żyjemy coraz dłużej. O starości trzeba chyba myśleć około trzydziestki.