grama napisał(a)

Gramo, a czemu nie pokazujesz tych piekności?jeszcze chyba nie pokazalaś nam wszystkich zakątków Twojego ogrodu cudnego?pokaż, pokaż...rabaty cudne, może cos ściągnę??

Emilu, my tak mamy (tzn. baby mam na myśli), a Ty masz rację.

Emilu, Ty masz wiosnę przecież w serduchu to Cię grzeje!no my też, ale Twoja wiosna jeszcze świeża!więc na ta astronomiczną czekamy z utęsknieniem, a jak się czeka i pisze o tym to może i posłucha i szybciej przybędzie

Gramo,
Nie mogąc spać pospacerowałam sobie po Twoim ogrodzie, poraz kolejny i jak zwykle się rozmarzyłam zastanawiając się jak to będzie u mnie za jakieś 5 lat?czy moja skarpa będzie tak jak twoja cudna???



pytanko mam:jak sobie radziłaś z chwastami w tych kamieniach na początku?mocno rosły?no bo zanim rozrosły sie roślinki to chyba trochę trwało?

Danusiu,jasne że donica nie pasuje,ale znajdę dla niej miejsce. Tu stoi tylko tak chwilowo.

Bogda,z chwastami to jest tak,że tylko rączki. To że rosły mocno,to mało powiedziane. Próbowałam z chemią,ale jakoś nie mogę się przekonać. Na większe połacie mam taką swoją metodę,kiedyś opiszę,może się przyda. Co do zdjęć,to przez zmianę laptopa,wiele mi przepadło,poczekamy do nowego sezonu.

Grama, zdjęcia zrób na dysku zewnętrznym, wtedy nic się nie stanie.

Grażynko, Twój mega skalniak już gdzieś widziałam przed paru laty (chyba w jednym z miesięczników budowlanych ). A teraz mam przyjemność zobaczyć dokładnie jak powstawał, jak również resztę Twojego dużego ogrodu. Bardzo fajnie Będę zaglądać

Sprawa mega skalniaka wyjaśniona na PW,a ja muszę,ale to koniecznie muszę,pokazać zdjęcie,które jest prawdziwym początkowym zdjęciem moich ogrodowych historii. Zrobione 10 lat temu w moim pierwszym prawdziwym ogrodzie,działce pracowniczej odziedziczonej po moich Rodzicach. Chwile tam spędzone wspominam z ogromnym sentymentem. Przez pięć lat jeździłam tam po 120 km w jedną stronę, od wiosny do jesieni,żeby nie zmarniała, tam spędzałam wakacje i marzyłam o własnym domu z duuużym ogrodem. Nie określiłam jednak w marzeniach dokładnej jego wielkości i...mam,co mam,ogród stanowczo za duży!
Pesymistom powiem jeszcze,że wtedy do posiadania domu z ogrodem,było mi równie daleko,jak na księżyc,a jednak.

Ja też marzeniami nie wybiegałam daleko, miałam dom u rodziców, razem z nimi go budowałam, a nawet byłam nakrętką do tego, żeby zbudować. Jako młoda nastoletnia dziewczyna zamiast dyskotek, interesowałam się ... budownictwem. Nawet sama postawiłam z pustaków kawał ściany. Obok ogrodniczych kupowałam "Majstra" bo chyba tylko to było, potem "Muratora". Do dziś mi to zostało, z daleka rozpoznam tytanową blachę na dachu.

Jak wynajmowałam mieszkania, marzyłam o własnym, kto by pomyślał że po kilku latach uda mi się postawić dom? Fajnie, ale ja z kolei mam za mały ogród.

Dołączam do grona osób marzących przez lata o ogrodzie. Moim pierwszym poletkiem doświadczalnym była należąca do służbowego mieszkania działka. O wiele dla mnie za duża (rodzina 2 - osobowa, w tym jedna często nieobecna). Wszyscy dokoła hodowali warzywa więc ja też. Na wiosnę było jako tako, z upływem tygodni warzywka coraz bardziej zarastały. No i oczywiście nie byliśmy w stanie ich zjeść. "Odziedziczyłam" po poprzedniku piękną kępę narcyzów i rządek czarnych porzeczek. Były to lata 80 - te. O centrach ogrodniczych nikt wtedy nie słyszał. Pierwsze wytęsknione "skalniaki" kupowałam u kobiet na targowisku, które było akurat w pobliżu miejsca pracy. Te roślinki stały się potem zalążkiem mojego obecnego ogrodu.