Gruszka_na_wierzbie napisał(a)

Martuś, ta stipa mnie totalnie zaskoczyła. A gdzie sią dało, to pisałam, że nic nie warta z powodu swej chimeryczności.
Czy ona ma szansę rosnąć dalej? tzn. Czy jeśli będę ją przycinać wiosną, to będzie się ponownie odradzała? Czy ona raczej krótkowieczna jest?

Podobno jednoroczna Ja też jestem totalnie nią zaskoczona. Przezimowała, na wiosnę ją ścięłam. Jak ruszyła dostała papu, a teraz zakwitła i za chwilę trzeba będzie zebrać nasiona.

MartuśJa swojej nie dokarmiałam, bo sądziłam, że ona z tych będących na ścisłej diecie jest. I bardzo żałowałam jej wody. Postawie chyba na jej samosiew. Może się uda. (okropnie nie chce mi się już bawić z domowymi wysiewami).

Pestko, dziękuję za podane informacje. Właśnie z uwagi na jej chimeryczność wzbraniałam się przed jej posadzeniem. A tu taka niespodzianka. Urosła na glinie, przeżyła mroźną zimę i kwietniowe opady śniegu, czyli nie spełniała żadnego z zalecanych warunków. Cud mi się zdarzył!

Moja stipa dostała papu, bo wszystko nawoziłam. Dwie sztuki podzieliłam i są słabsze niż pozostałe, ale się zbierają.

Myślę, że chroniły ją przed przemarzaniem sąsiadujące rośliny. Poza tym glina gliną, ale jeśli woda nie stała w korzeniach, to musiała przeżyć I tak trzymać. Za 2 lata spróbuj ją podzielić. Kępa będzie na pewno wystarczająco grubaśna, żebyś bezpiecznie uzyskała 4 a nawet 6 sztuk z podziału.
Nie karm jej co roku. Trawy nie lubią przekarmiania Bujają w górę. Wszystko w liście, kwitnienie i tworzenie nasion idzie. Przekarmione robią się wiotkie, wylegają, a kępa się nie wzmacnia.

A w ogóle poczytaj o ostnicach. Są odmiany, które są piękne, ale nie tak wrażliwe

Gruszka_na_wierzbie napisał(a)

Gosiu, mój tez leży. Głównie na trzmielinie, która miała przesłonić kamienna opaskę wokół domu. Tam, gdzie napotkał coś wyższego , to się wsparł.





Z przodu go nie widać. Widoczny jest jedynie z ganku i przy wybieganiu zza zakrętu.

Widziałam, nawet pisałam o całym poszarskiego dyskursie... ale widocznie mi się zdawało

Mojego muszę padsadzić jakimiś żółtkami bo na razie na kamieniach się wspiera

Aura raczy nas na przemian deszczem i słońcem. Mocno wieje. Nawiozłam trawnik siarczanem amonu. Szybko się rozpuści. Jem truskawki, podgryzam groszek, omiatam ogród. Wiatr złamał jedną z firletek. Kosy walczą z kotem i wygrywają. Taki niespieszny dzień. Lubię, kiedy mi się przydarzy.
Zakwitły powojniki. Miały oplatać pnące róże. Te bardzo podmarzły i powojniki opanowały słupek.



Rozwijają się Edenki. Prawie całe podmarzły. Na szczęście odbijają.


Wiecheć naparstnic robi się coraz krótszy. Trzymają pion mimo wiatru.


Jaśminowiec i bez Aurea ładnie rozjaśniają tło.

I takie tam

Gdyby nie kolory, można by pomyśleć, że za oknami mamy jesienny dzień. Nawet kot zapadł w całodzienny sen. Ogrodniczkę zalała masa papierkowej roboty. Dobrze, że aura nie kusi do wychodzenia na zewnątrz. Czasu starczyło tylko dla sprawdzenia, co w trawie piszczy



widoczki zza szczebelków tarasu







i w druga stronę- róże całkowicie przesłoniły widok na ścieżkę

Z ganeczku też kolorowe widoki




Rzut oka na wnętrze ogrodu. Na drugim zdjęciu parkowa Elmshorn.