Ufff.......To dobrze ,że już te zawirowania zdrowotne u Was się uspokoiły .....odpocznij sobie teraz już na spokojnie

Magleska napisał(a)

Ufff.......To dobrze ,że już te zawirowania zdrowotne u Was się uspokoiły .....odpocznij sobie teraz już na spokojnie

A wiesz, bo problemy to naprawdę lubią parami chodzić Ale już oddycham piersią

uff, lubię dobre zakończenia

wiklasia napisał(a)

uff, lubię dobre zakończenia

Oj, powiem Ci Wiklasiu, że naprawdę się bałam. Ale już wszystko w miarę ok.

Agatko- masz 192 strony- machnę w jeden wieczór i jutro już będziemy znać się obie jak łyse konie

Jak to szału nie ma??!!??? Twój ogród świetnie wygląda i w takiej odsłonie.

Dobra, jestem na wrześniu 2018 r., ale muszę już napisać, bo przebieram nóżkami i się boję, że coś mi uleci:
1. donica słomiana (a może wiklinowa?)- na str. 127 masz w niej rozplenicę Rubrum - powiedz mi, czy ta donica, to tylko osłonka, a w środku masz doniczkę jakąś, czy ziemię do nie wsypałaś? Nabyłam podobną, z tym, że moja jest giętka i na tyle stara, że wsypanie do nie czegokolwiek grozi rozerwaniem;
2. ławeczka- podeślesz namiar na priv?

Ogólne wrażenia- początek szykował się tak, że już, już spodziewałam się zobaczyć własne błędy- bo było szybko A tu błędów brak! W niesamowity sposób stworzyłaś ogród, bez setek stron deliberowania, własnym wyczuciem, przy merytorycznym stosunkowo niewielkim wsparciu! Któraś dziewczyna świetnie to ujęła, że ze zwyczajnego ogrodu, stożyłaś sielankowy!

Zgadzam się też z HAnią, że Twoi Synowie wyglądają, jakby czas się zatrzymał, nie nastała era internetu/komputerów- podziwiam i chylę czoła!

No i zdecydowałaś się już na drzewa na front? Bo nie mogę się doczekać, co wybrałaś

Cieszę się, że problemy szpitalne są za Tobą.
Palę i tak już pewnie zostanie. Innych nie namawiam.
Dobrze, że trafiłaś do Makusi. Mnie bardzo jej brakowało na forum przez ostatnie dwa lata.

Makusiu, witam u mnie, no fajnie się takie miłe słowa czyta, przysięgam Ale prawda jest taka, że do sielanki to jeszcze hen hen, choć przyznaję - są już miejsca, na które lubię spojrzeć. Jak długo nie zaglądam do ładniejszych ogrodów, haha
1. donica służyła parę lat, cały czas smagana deszczem, słońcem i wiatrem - raz tylko prysnęłam ją jakimś lakierem w sprayu. Ona obita jest wewnątrz folią i zawsze wstawiałam do niej roślinę w plastikowej doniczce, którą docięłam do wymogów wiklinowej Ale powoli dogorywa, w tym roku kupię nową.Chyba
2. Podeślę Polecam

I teraz się mylisz - popełniłam milion błędów, ale ich nie pokazuję A kilku osobom zawdzięczam wiele, w tym zmianę myślenia o glebie i ogrodzie. Ale te osoby, jak czytałam u Ciebie, również doskonale znasz
W tym roku muszę się zmierzyć z moją najbrzydszą rabatą południową, która powstała przed O. Sadzenie w tamtych czasach polegało na kopaniu dołka w trawie, wrzuceniu ziemi z worka i posadzeniu pojedynczego egzemplarza nie znanej bliżej, choć ładnej rośliny. Efekty porażające I na dodatek, chyba na złość, mój M. właśnie zoperował sobie bezczelnie przepuklinę i tym samym została uziemiona moja jedyna, niechętna ale zawsze jakaś, pomoc do spraw wagi ciężkiej;(
Synowie, jak to synowie, wciąż gdzieś przemykają tu i tam krzesząc hołubce i wydając gromkie okrzyki; ogólnie testosteron zalewa mi dom, zwłaszcza ostatnimi czasy, gdy najstarszy osiągnął trudny wiek lat 15-tu...Ale szczęśliwie powiało cieplejszym powietrzem, więc przestrzeni w domu zrobiło się od razu więcej. Zaczynają palić swoje ogniska, bazy na dzikiej działce zostały odnowione, chorągwie zatknięte,wynaleźli gdzieś jakiś sadzonki cisów i je posadzili wokół bazy szpalerkiem, haha Mam ogromną ochotę je wykraść - takie sadzonki!! Za to do nauki znów gonić muszę.
Oczywiście, że zdecydowałam się na drzewa na front. Ale Ci nie powiem, musisz doczytać kolejne strony

Haniu, po drodze mała powtórka z Tatą w szpitalu jeszcze się odbyła - koronarografia i stenty. Ale powoli, powoli wracam do życia - przycięłam dziś śliwy, wiąza, żywopłocik z choin pod płotem i szałwie na frontowej - zasłaniały wyglądające krokusy! Tak więc wiosnę ogłaszam w Brzozowym!
Basiu, e tam ładnie - buro i brązowo. A ja chcę wiosnę! I już jest! Ale radocha

Współczuję gorąco doświadczenia choroby Taty. Dla mnie uświadomienie sobie tego, że rodzice nie mogą już pełnić roli opoki było jednym z bardziej traumatycznych doświadczeń. Bo niby teoretycznie się to wie, że przyjdzie taki moment odwrócenia ról, ale to jak zwykle jest tylko teoria, a praktyka czasem zwala nas z nóg. Na szczęście sercowe dolegliwości leczy się już w Polsce na bardzo przyzwoitym poziomie, więc jest spora szansa, że Twój Tato wróci do formy.

Nadwyżki testosteronu w 4 ścianach miałam. Przeżyłam. Łatwo nie było.
Dobrze jest mieć ogród dla odreagowania.