O matko! Sylwio, współodczuwam, trzymaj się kochana, dużo sił i wytrwałości życzę...

O masz Ci los! To... się zaczął Nowy Rok!

Oj Sylwia, ciecze i kapie na Was. Trzymam kciuki, żeby się operacja udała.

Jeszcze się Rok na dobre nie zaczął, a już mam go serdecznie dość

Sylwia, nie chcę Cię dołować ale życzę duuużo sił i wytrwałości, bo to naprawdę będzie Ci potrzebne...wiem dużo o tym, gdyż moja Teściowa 88-letnia miała to samo. Najpierw szpital, operacja, póżniej całodobowa opieka w domu- rehabilitacja, poprawa naprawdę minimalna, nie chciało się zrastać przy cukrzycy, no i leżącą była przez 3,5 roku. Pracy przy takiej leżącej osobie był ogrom, czasu wolnego nie było wcale, ale to wcale, byliśmy wykończeni fizycznie i psychicznie... a ponadto ciężko było patrzeć jak nikła w oczach, a pomóc nie można w żaden sposób, gdyż wiek robił swoje, jedynie, co mogliśmy zrobić, to zapewniliśmy jej godne i przytulne warunki oraz otoczyliśmy miłością...a finał wiadomo jaki... Oby u Babci było inaczej...

Sylwia, ściskam Was mocno! Trudna to sytuacja, bo wiadomo, że w tym wieku to każda operacja i związana z nią narkoza jest ogromnym obciążeniem dla organizmu! Trzymajcie się!

Ja pitolę Sylwia. Masz Ty pod górkę kochana. 95 lat to zacny wiek ale i się wszystko przyczepia. Wypadki i choróbska. Współczuję.

Co do sklepu pomyślałam o tym samym co Pati pisze. Skuterek sobie spraw. Powolutku dopyrkasz w dzień jak pogoda będzie dobra. Samochód byłby lepszy ale skoro się boisz …

A może duża zamrażarka i mrozić większe ilości jedzenia.

Sylwia trzymajcie się, trzymam za Was kciuki, by wszystko dobrze się ułożyło.

Niby liczyliśmy się, że w tym wieku wszystko może się wydarzyć, ale.... i tak jesteśmy zszokowani, że to już się dzieje....
Nawet nie chcę myśleć co może być dalej....a przecież wiem bo druga moja babcia po podobnym złamaniu leży już 3 lata.... jak doczeka w październiku skończy setkę. A i tak nie będzie o tym wiedziała. Zero kontaktu z rzeczywistością przez chorobę.

Sylwia zdrowia dla babci a dla Ciebie siły i mocnej psychiki. Współczuję że ciężki czas masz.

Ja żyje w mega stresie z troski o M od sierpnia i już jade na oparach.