Moja kociarnia opanowała moją jadalnię ,to jeszcze nie wszystkie bo dwie schowały się na poddaszu leżą sobie na suszarce bo nic innego wyższego nie mam a na suszarkę mój pies nie wejdzie Nareszcie je ulokowałam Proszę nie patrzeć na moja zastępczą komodę ,docelowo meble będą białe .W sobotę jednego na szczęście ubędzie ,znalazł się dobry człowiek ale tylko jeden Co ja z taką gromadą kotów pocznę .

I o to chodzi Polu aby było miło i odprężająco .Przyjaciel zawsze pożądany a my wszystkich przygarniemy bo mamy dobre serca Znowu pracowałaś do póżna ? Nie jestem wścibska ale ciekawi mnie jaką pracę wykonujesz Jedynie z powodu tego ze ją lubisz Ciekawe co to takiego co tyle czasu ci zajmuje ,przychodzisz padnięta i jeszcze zadowolona. Kurcze no normalnie ci zaczynam zazdrościć zamiast współczuć.

Dajanko, jestem terapeutą od 10 lat mam gabinet, zajmuję się mało znaną metodą neurorefleksologi, mam swoją szkołę, gdzie uczę tej metody przyszłych terapeutów, oraz rodziców którzy nie mogą dojeżdżać do mnie do gabinetu. Pracuję z ciężko chorymi ludźmi, dziećmi niepełnosprawnymi i jestem absolutnie szurnięta na punkcie swojej pracy. Dziś skończyłam pracę w gabinecie, a od jutra przez trzy dni będę szkoliła rodziców chłopczyka autystycznego, a od poniedziałku do czwartku znów gabinet( od 9-20) . No wiem jesem pracocholiczką, ale nie umiem inaczej....[/quote

Polu to nie szurniecie to dar i umiłowanie.Nie każdy posiada predyspozycje do tak ciężkiej pracy szczególnie jeśli chodzi o niepełnosprawnych czy cięzko chorych .Bez serca nie da się zupełnie wykonywać tego zawodu ale kiedy zbyt mocno angażujemy swe serce cierpimy na równi z chorymi Nigdy nie potrafiłam rozdzielić tej granicy Wierzę że kochasz to co robisz a twoje szurnięcie wynika z daru który otrzymałaś .Wiesz jak mało jest takich osób jak ty? Czy twoja metoda o której niewiele wiem a zajrzę do informacji na jej temat przynosi efekty ,postępy w leczeniu ?Ciekawi mnie to z wielu powodów ale i ze względu na to że ja przez wiele lat przewijałam się w środowisku podobnie chorych ludzi niosąc im pomoc i ukojenie lecz efektów leczenia nie zauważałam a jeżeli się takie zdarzały to były znikome. Tez robiłam to z serca lecz mój wolontariat nie miał nic wspólnego z leczeniem ,może troszkę duszy lecz nie ciała. Zaskoczyłaś mnie tak pozytywnie swa pracą i osobowością że już cię wielbić będę do końca .Jak radzisz sobie z emocjami? bo ta sfera uczuć w moim przypadku sprawiała że bardzo cierpiałam .Czy autystyczne dziecko ma szansę na wyjście z cienia?Czy ta metoda przynosi lepsze efekty? Nie chcę cię zamęczać pytaniami ale niski pokłon ci składam Jolu

widzę że jesteś kociara jak ja hi hi hi hi