justa35 napisał(a)

Jeszcze nie dorosłam do własnego wątku, a najważniejsze - nie mam jeszcze ogrodu tylko marzenie takowy mieć. Na razie mam balkon.
I postanowiłam uczyć się od "Miszczów"
Pozdrawiam

Aaa, rozumiem. Ja też się ze swoim ogródekiem wkrótce pożegnam, a pewnie i z wątkiem też.
Ale możesz przecież założyć wątek balkonowy, jak Ozz. Byłoby gdzie Cię odwiedzać.

Przetacznik napisał(a)

Jak fajnie latają te nasionka z dmuchawca...
Widzę, że serduszka przyszalała, bardzo malowniacza, tyle gałązek...

A owszem przyszalała. Ma bardzo dobry rok. Pewnie na "do widzenia". Możeby by ją tak wykopać i zabrać?

Dmuchawce bardzo lubię, bardziej niż ich poprzednie żółte wcielenie. Są takie malowicze i krótkotrwałe.. Ulotne w wielu znaczeniach tego słowa. I te ich idealne okrągłe kule, które rozpadają się na małe baletnice. Poezja.

Jako dziecko dużo bardziej lubiłam dmuchawce niż teraz jako "ogrodnik". Teraz wolę ich żółtą formę. I denerwują mnie moje własne dzieci chodzące i rozdmuchujące dmuchawce pośród moich rabatek. Jak to pogodzić?

Odnaleźć dziecko w sobie..?

To chyba się uda tylko na łące

Myślę sobie, że udział potomków w rozsiewaniu dmuchawców jest i tak znikomy w porównaniu do tego co robi wiatr, więc może się nie stresuj chociaż tym : ) Zawsze będzie trochę lżej.

Człowiek z wiekiem zaczyna się martwić takimi sprawami, które jako dziecko uznałby za problemy absurdalne. I na odwrót.

Masz rację.

Co do rozsiewania dmuchawców mam rację?

Znowu zrobiłam tyle literówek, że musiałam edytować, tak mnie denerwują.

I co do dmuchawców i do wyszukiwania sobie zmartwień

No, myśl godna Paulo Coehlo, prawda ?

Chyba czas spać. Dobranoc