Gdzie te czasy, co dawniej bywały
całą nockę się przetańcowało.
A dziś radocha że pączek na widoku
i że nic aktualnie nie boli w boku.

Że słoneczko znowu wyjrzało
i śnieżek skrzy się pod nogami.
Że chlebek upiec się udało
a i że wiosna jest przed nami.

Zdrówka życzę Zbyszku
Piękne zimowe zdjęcia

Zbyszku, czas nas już, niestety, przesunął za piec. Jeszcze się buntujemy, chojraków zgrywamy, ale ciało swoje wie. Nie dziwię się, że kiedyś dziadkowie na przyzbie siadali, i tylko od much sie odganiali. Co im było robić, jak na nic sił nie stało.

Dziś to jest życie jak w Madrycie. Biblioteka, internet, kościół, kropkowane sklepy w każdej wsi. Cieszmy się, że takie czasy nastały.

A covid? Kiedyś też były morowe powietrza i zarazy różne, dziwić się nie ma czemu. Ważne by nie dać się wpędzić do łóżka.

Pozdrawiam

Mirko dzięki i nawzajem. Zima nie odpuszcza i tak może być do marca.

Haniu myślę że do zapiecka to jeszcze mam kawałek he he he. Najważniejsze aby trzymać pion i dobrze się odżywiać. Idę odgarnąć śnieg z podjazdu bo znowu w nocy nasypało.

Miłego dnia .

Miłego, miłego! U mnie na razie słońce, a śnieg ktoś odgarnął.

Też się zastanawiałam nad odgarnianiem śniegu, ale chyba nie bardzo jest co odgarniać.

Haniu, Jolu była malutka przerwa od śniegu, bardzo dużo stopniało a dziś w nocy znowu zmiana. Zima powróciła, są opady i straszą mrozami.


Ciemierniki utulone w śniegu czekają na lepsze czasy.

No i dobrze, Zbyszku, przynajmniej bedzie co nieco otulone. U mnie też snieg zalegai zima mrozi. Wiem, wiem, chciałoby się.

Ale przetrzymamy, to juz niedaleko. Milego weekendu.

Poczytałam i wiersz i Hani odpowiedzi i wiecie co, ja już podobnie myślę, choć jestem od was młodsza, nie wypominając.
O 21 już śpimy, a raptem 20 lat wstecz o tej godzinie na wyjście i tańce się szykowaliśmy, teraz nawet za milion bym nie wyruszyła, dobre. Aż samej mi trudno uwierzyć. Domek, ogród, z psiakami, ciut z rodziną, forum, książki, praca i leci.
Zima wróciła i może dobrze, u nas mroźny wiatr, właśnie wróciliśmy z ogrodu, sprzątaliśmy po psach. Nic się nie da, trzeba pielesze domowe wykorzystywać, pozdrowionka

Haniu pewnie że damy radę. Nas już zimy zahartowały. W latach sześćdziesiątych pchałem autobus bo ugrząsł w zaspie a trzeba było jechać do szkoły.
Ludziska jeździli do pracy, do szkoły autobusami. A teraz każdy wsiada do swojego autobusu w którym przeważnie jedzie sam i truje środowisko. Wydaje się że zagłada jest nieunikniona.

Irenko taka prawda niestety. Ale powiem Ci szczerze- gdybym wybrał się na ubaw i miał dobre towarzystwo - to pewnie bym przetańczył jeszcze całą noc. Po ślubie nie było soboty abyśmy z Krysią nie byli na zabawie albo u znajomych z gitarą i śpiewami. Teraz ogródek, zakupy, krzyżówka, radyjko internetowe a o 22 spoglądam w kierunku łóżka. Ale trzeba cieszyć się każdą minutą życia bo na następny bal nie zaproszą nas. I tego się trzymajmy.