Romka zobacz- niemal Wieszczem swego pokolenia zostałaś Brawo TY- inspirować, napawać optymizmem! Kobieto, łeb w górę, pierś do przodu i zasuwaj. Narzekać będziesz na starość

Dziękuję za wszystkie miłe słowa. Odpisuję ogólnie. Przepraszam! Postaram się poodpowiadać u Wszystkich, gdy trochę więcej czasu będę miała. Do Was zaglądam notorycznie i jestem au courrent

Trochę się przygięłam pod naporem kobiety-inspiracji. Jeśli chodzi o zwykłe życie, to z tego co czytam na forum, są dziewczyny dużo bardziej godne tego miana. Ja po prostu nauczyłam się żyć z wszelkimi bagażami na plecach w miarę normalnie. Czasem płaczę, czasem się śmieję. Nie muszę jakoś szczególnie starać się o pozytywne widzenie tego, co wokół mnie. To jak mówią „mądrzy”, taka konstrukcja psychiczna. Nie wiem, czy jest w tym moja zasługa. Tak mam. „Always look on the bright side of life” jest mi baaardzo bliskie.

A tu opisuję, dlaczego jeszcze , nie mogę być inspiracją ogrodową
Jeśli chodzi o poczynania ogrodowe, wystarczy, że opiszę jak rozum człowiekowi myślącemu na ogół (czyli mnie), odbiera . W sobotę, raniutko, bo ok. 6, wywędrowałam w ogród. Z przyszłej kuchni prowadzą drzwi do ogrodu, a najbliżej brzozowy. Nie potrzebowałam okularów, by zobaczyć coś zielone z ryjkiem. Nie jedno, mnóstwo zielonych z ryjkiem na każdej brzozie Na szybko w telefonie, oczywiście na Ogrodowisku przeczytałam Walerka-Mazana i nazwałam zielone z ryjkiem. Obryzg! Miniaturka opuchlaka. Zdecydowałam, że trzeba jednak wykonać oprysk chemiczny. Zapisałam na liście zakupów mężowi. Pomiędzy jajkami, a szparagami. Po śniadaniu męża z listą wybyła, ale ja nie mogłam pić spokojnie kawy. Bo przecież zielone z ryjkiem nie tylko żre liście, ale bezwstydnie uprawia ...rozmnażanie!. Decis decisem. Rano jest, nie będę pryskać, bo widzę i słyszę bzyczki wszelakie! Uzbrojona w rękawiczki gumowe i 5 litrowe czarne wiaderko, udałam się w brzeziniak z myślami zabójczymi dla zielonych z ryjkiem. Nawet łatwo otrzepywałam prosto do wiadra. I tu mi się myślenie wyłączyło. Jak je wyzbierałam. Postanowiłam je utopić . Śmieję się teraz, ale po wlaniu do wiadra wody nie było mi do śmiechu. Mąż zdążył wrócić i wnosił zakupy do domu. Ale przyglądał mi się, jak się później okazało z ciekawością. Otóż po wlaniu wody do robali, te błyskawicznie zaczęły wspinać się po wewnętrznych ściankach wiadra. Pomagało stukanie w boki wiadra . Także ten..., klęczałam nad wiaderkiem i stukałam w boki, coby zielone z ryjkiem się nie wydostawały. Po ok. 3 minutach stukania, zaświtało mi w siwym łbie, że to nie był dobry pomysł. Trzeba było spalić. Jak spalić, gdy pół wiadra wody i robale. Przecedzić robale! Przecedziłam jedynym na działce sitkiem o drobnych oczkach. Robale zaczęły błyskawicznie wspinać się do wyjścia z sitka. Zaczęłam stukać w sitko, by nie wylazły. Mąż na szczęście poważnie zaniepokoił się o stan mego umysłu. Raz klęczę nad wiadrem i walę jak w bęben, potem stukam palcami nie wiedzieć czemu w czerwone sitko, a wszystko z objawami paniki! Przyszedł, coś tam na szybko starałam się wytłumaczyć. Zrozumiał tyle, że nie ogarniam zebranych zielonych z ryjkiem. Chlusnął benzyną (kupioną do kosiarki) podpalił wrzucił robale. Amen! Obawiam się jednak, że ekologia poszła się paść. Choć ja wiem? Miałam zgniatać ?

Na sam koniec pochwalę się, iż pojecham na działkę i wróciłam z tejże jako kierowca. Ale to historia na kolejną komedię .

Krótko. Uśmiałam się.

Romka "zielone z ryjkiem" i tu moja nieogrodowa wyobraźnia pracuje bardzo dobrze. Już je widziałam, a każdy pod malutkim krawacikiem i w malutkim meloniku. Co bardziej dojrzały z laseczką, lub parasolką do popierania
A w wiadrze, nagle się okazało, że ani laseczki, ani parasoleczki nie potrzebują i zasuwają jak norweskie narciarski

Tak było?

Usmiałam się sednie. Moja wyobraźnia zobaczyła małe Alfiki (ktoś pamięta ten serial?)
I ta skupiona mina nie zezwalajaca na ucieczkę. Ja pewnie też bym do kubełka zbierała

Ale się ubawiłam. Czy zieloni kosmici zostali rozpoznani?

Romka, zacznij Ty pisać książki, masz talent!
Ps. mąż pisze BARDZO WAŻNE pismo i zniesmaczony mnie ucisza, bo chichram się jak opętana czytając już po raz trzeci o Twoich przygodach z zielonymi z ryjkiem

Matko, padłam