Jak pięknie napisałaś Haniu o swoich psiakach.Szacunek

Sylwia, pies jest ssakiem tak jak my. Emocje i potrzeby ma podobne do nas. Można, podobnie jak ludzkie dziecko, go rozpieścić, nabawić nerwicy, roztyć błędnym karmieniem, zaniedbać i spowodować odruchy sieroce.
Sami mamy potrzebę, aby czasem tolerowano nasze złe dni, błędy i humory.Jeśli tego chcemy, to powinniśmy akceptować to, że pies też ma do nich prawo.
My, ludzie, czasem miewamy za silne popędy do podporządkowania sobie świata.
Z wiekiem przybyło mi pokory. I to jest ta dobra strona starzenia.

Jagody kamczackie mają już owoce.

Haniu, w jakich odstępach masz posadzone derenie w żywopłocie nieformowanym?

Maksio jest bardzo fotogeniczny . Z Twojego opisu wynika, że mimo swojej bojaźliwości jest raczej zrównoważonym psem. Z czasem może ta bojaźliwość się zmniejszy. A może nie. Przygarnęliśmy kiedyś z eMem owczarka niemieckiego, którego ktoś wywiózł i zostawił w polu. Szybko zrozumieliśmy dlaczego - pies był bardzo bojaźliwy. Przeżył u nas kilka lat, mam nadzieję że dobrych. Bojaźliwy był do końca.

darkowa napisał(a)

Jak pięknie napisałaś Haniu o swoich psiakach.Szacunek

Całe dzieciństwo marzyłam o psie. Warunki lokalowe były kiepskie, rodziciele odmówili.
Kiedy zostałam mamą (a nie było wtedy internetów), to szukałam wiedzy o wychowaniu dzieci w czasopismach specjalistycznych. Trafiłam na artykuł poświęcony dobroczynnemu wpływowi czworonoga na psychikę dziecka.
Tak trafił do nas pierwszy schroniskowy pies. Chłopcy mieli wtedy 5 i 6 lat; codziennie dbali o ranne wyprowadzanie psa. Nie było dyskutowania, przyjęli to jak naturalną czynność. Potem pojawiły się dwa kolejne psy. I było podobnie.
Wszyscy razem przeżywaliśmy, kiedy odchodziły. Czwarty i piąty pies pojawiły się, kiedy dzieci wyfrunęły z domu. Ale związek emocjonalny między nimi, a zwierzakami został. Mimo nieobecności na co dzień.
Dużo mnie te nasze psy nauczyły.

Gruszka_na_wierzbie napisał(a)

My, ludzie, czasem miewamy za silne popędy do podporządkowania sobie świata.
Z wiekiem przybyło mi pokory. I to jest ta dobra strona starzenia.

Touche!

mrokasia napisał(a)

Haniu, w jakich odstępach masz posadzone derenie w żywopłocie nieformowanym?

Maksio jest bardzo fotogeniczny . Z Twojego opisu wynika, że mimo swojej bojaźliwości jest raczej zrównoważonym psem. Z czasem może ta bojaźliwość się zmniejszy. A może nie. Przygarnęliśmy kiedyś z eMem owczarka niemieckiego, którego ktoś wywiózł i zostawił w polu. Szybko zrozumieliśmy dlaczego - pies był bardzo bojaźliwy. Przeżył u nas kilka lat, mam nadzieję że dobrych. Bojaźliwy był do końca.

Też zdarza mi się być bojaźliwą, ale znam sztuczki, które pozwalają to ukryć. U psa emocje są na wierzchu. To bardziej czytelna opcja. Świat pełen samych odważnych istot, pozbawiłby nas możliwości podzielenia się z kimś odwagą.
Dereni w grupie mam 5. Sadzone były na mijankę: trzy z tyłu, dwa z przodu. Lub na odwrót. Odległość miedzy nimi to na oko ok. metra. Może ciut mniej
Przed wiosennym cięciem

galgAsia napisał(a)

Touche!

Pisz do mnie ludzkim językiem.
Ostatnio ganiałam za słownikiem łacińsko- polskim, a teraz mnie Francuzem dopadasz.

Posiałam buraczki, fasolkę szparagową, drugi rzut marchewki z rzodkiewką i pietruszkę. Wsadziłam pory i selery. Nigdy podczas wiosennych wysiewów nie miałam tak suchej gleby. Musiałam podlewać rowki przed i po siewie.

Ola pobiła samą siebie. Kwiecia ma tyle, że aż strach. Obfotografowałam ją ze wszystkich stron.



widoczek z tarasu








Adirondack dopiero się zbiera

Z przyjemnością by się posiedziało w takim pięknym ogródku.
Te jabłonki wyjątkowo zdobią

Ola jest piękna że strach Jestem szczęśliwa, że ją mam. Oczywiście - dzięki Tobie, ale to już wiesz

Deszcz znów mnie oszukał...

Pobieram przyspieszony kurs walki z ćmą - jest u Rodziców.

Fajny psiak
A Ola, ach i och