Czytam, ze tez masz dość tej pracy zdalnej. Niech to się już skończy

Haniu u Ciebie jak zwykle cudnie, ogród jak zwykle koi.
Co do pracy zdalnej... u mnie z dwójką dzieci, pierwszoklasistką i roczniakiem. Czasem mam ochotę wystrzelić się w kosmos...

W kojeniu wkrótce zostanę ekspertem. Nieustannie poszukuję najróżniejszych możliwości samoukojenia. Rano koiłam wzrok wschodnim słońcem. W normalnych warunkach rzadko się na nie załapuję z powodu nieobecności w domowych murach.





Kwitną owsice wieczniezielone.


Focę póki kwitną rodki, bo potem nic już się na tej podokiennej rabacie nie zmieni aż do następnej wiosny.





Wczesnym popołudniem wizytowałam jako doradca młodej ogrodniczki okoliczne szkółki. Cieszyłam się, że nic już nie muszę kupować.

Potem okancikowałam i wypieliłam półksiężyc z tamaryszkiem. A że wciąż jeszcze było jasno, to opryskałam ogród roztworem tymolowym. Wróciłam między ściany po zmroku.

Szybko rodki, u mnie tylko CW i jakiś w lasku, czyli twoje więcej słonka chyba mają
Ta owsica śliczna, myślałam ze to kostrzewa, w pierwszej chwili.

No ale ja jestem introwertyk i raczej odludek.

Ja mam już powiedziane, że siedzę na zdalnej do końca maja. Jedyne co mi pasuje, że mogę w międzyczasie upichcić coś i po pracy szybko lecieć do ogrodu. No i dłużej śpię, nie muszę się ubierać, tylko ciągle w dresie, skóra odpoczywa, bo nie nakładam szpachli z podkładów, pudrów itd... Samochody zatankowane od dwóch miesięcy i ciągle prawie pełne. Muszę szukać więcej pozytywów, może wyjdzie, że nie jest tak źle

Najlepiej jednak mi się funkcjonowało, kiedy pół dnia spędzałam między ludźmi, a drugie pół było we władaniu moich introwertycznych skłonności.

Przez to mieszanie czasu pracy i odpoczynku, nie czuję się wypoczęta. Trudno mi się odpoczywa, kiedy w głowie wciąż mam to, że za moment trzeba wykonywać zdalne prace.

Przez większość swego życia byłam zwierzęciem politycznym. Jakoś mnie obchodziło, kto podejmuje decyzje i w jaki sposób. Dawkuję to sobie teraz, ale i tak nie mogę się wyzbyć wewnętrznego ...tu mi się niecenzuralności cisną.(bo to już nie jest zwykła złość)

Piekę co jakiś czas te chleby i te bułeczki, coś tam dłubię w ogrodzie, ale spora część mojej wewnętrznej radości życia odleciała w kosmos.

Źle znoszę sytuację, kiedy zależna jestem od głupków.A tak odbieram to, co się dzieje. I nie potrafię powiedzieć, że "a cóż mnie to obchodzi, co ONI tam wyprawiają", bo jednak obchodzi mnie, czy żyję w wolnym, demokratycznym państwie.