Pszczelarnia napisał(a)

Gruszko, zajrzyj na poradę (nie psychiatryczną) do mnie. Proszę i dziękuję.

Tak lubię Twoje jesienno-zimowe rozważania ogrodowe, że nie omieszkałam zabrać głosu.

Od jutra ma być słonecznie. Może uda się dokończyć prace zaplanowane na jesień.
Zostało zrobienie kancików i przycięcie kilku róż. Większość już przycięta.

Bonica na skarpie.



Okrywowe na frontowej już przycięte.





Kimono zostawiłam na koniec.



Środek ogrodu już prawie bezlistny.



Z krzewów też już opadły liście. Gałązki dereni urozmaicą nieco nadchodzącą szaroburość.

Początek listopada w zakątku brzozowym jest niezwykle energetyczny.



Jabłuszka na Oli straciły nieco urodę. Przywiędły.



Klon ściętolistny zrzucił większość listków.





Coś się kończy, coś się zaczyna. W ogrodzie zawsze wieje optymizmem.

Dobrze, że są. Niepozorne, drobne, ale są.

Moje ciemierniki też całe w pąkach
Brzozowy zakątek prezentuje się nad wyraz urodziwie

antracyt napisał(a)

Moje ciemierniki też całe w pąkach
Brzozowy zakątek prezentuje się nad wyraz urodziwie

Widzę te brzozy, kiedy półleżę na sofie. Zajmują prawie całość zaokiennego widoku. Koją!

Boszesz jaka nadzieja jak się widzi takie pączki kwiatów Cud

Kurcze, moje róże ciągle jeszcze kwitną, a Kimono to w ogóle dopiero zaczyna drugie tłoczenie Jeszcze nie przycinam
Astry przekwitły. Za to chryzantemy piękne.
Mi coś nie idą porządki tej jesieni. Tyle chciałam zrobić, ale chyba skończył mi się zapas energii.
Dziś rano był u mnie pierwszy szron...

Już róże przycięłaś? Ładnie wyglądają takie cykające kwiatkami chryzantemy. Dobra, ciepła jesień tegoroczna

U mnie za to borówki rosną doskonale. Może moje kamczackie mają za sucho. Czy owoce Ci nie opadają? Zbierasz je po prostu sukcesywnie?
Masz rację, że ogród dużo mówi o właścicielu, a psycholog miałby świetne pole do obserwacji, widząc nas w akcji. Ja, niestety, mam wobec siebie i ogrodu za duże wymagania. Oby mi to przeszło.
Ale ogród zawsze nastraja optymistycznie, nie tylko latem, ale i w listopadzie i w lutym, przynajmniej ja tak mam. Wystarczy, że wyjdę na taras i odetchnę, patrząc w niebo, myśląc o tym, że to mój kawałek świata, już jest ok.