Gosiu, z 4 takich samych grabów 3 ruszyły (sadzone były latem zeszłego roku), a jeden jeszcze śpi (sadzony był w marcu). Duże brzozy mają już spore listki, a Doorenbos dopiero się zbiera. Twój klonik ruszy z pewnością w swoim indywidualnym rytmie.

Vito, mój czas jakiś taki niepohamowany. Na dużą bylinówkę już brakuje mi sił, a będzie ich coraz mniej. Muszę myśleć perspektywicznie, choć czasem wolałabym tego nie robić. To czasem przykra rola, takie wylewanie kubłów zimnej wody.





Kalina Nana już cała ulistniona. Z dwóch posiadanych barbul obudziła się jedna.

Ty tak fantastycznie pamiętasz te dziwne, trudne nazwy każdej roślinek, że czasem zastanawiam się, czy ich nie wymyślasz
To niesamowite, bo ja nawet to, co ma jesień wiedziałam, już nie wiem Wciąż tylko tkwi mi w głowie, że werbena jest jednoroczna, a miłorząb to iglak
Podziwiam!!!

Gruszka_na_wierzbie napisał(a)

Cudnie, trawnik jakby wcale zimy nie było

Makusia napisał(a)

Ty tak fantastycznie pamiętasz te dziwne, trudne nazwy każdej roślinek, że czasem zastanawiam się, czy ich nie wymyślasz
To niesamowite, bo ja nawet to, co ma jesień wiedziałam, już nie wiem Wciąż tylko tkwi mi w głowie, że werbena jest jednoroczna, a miłorząb to iglak
Podziwiam!!!

Miłorząb faktycznie wbrew cudnej urody liściom, zaliczany jest do roślin iglastych.
U mnie najwięcej jest roślin pospolitych- łatwo zapamiętać ich nazwy. Czasem jednak szukałam konkretnej rośliny, która musiała posiadać potrzebne mi walory- wtedy musiałam zapamiętać nazwę odmiany. Z bylinami mam problem- nie bardzo mi się chce zapamiętywać nazwę odmiany- skupiam się na ogół na czystym gatunku. Ćwiczenie pamięci zapobiega demencji. Być może uratowałam dla siebie parę lat życia w świadomości jako takiej.

Elu, trzy lata czekałam na zielony trawnik bez widocznych ubytków. Wreszcie wygląda jako tako.

Haniu, trawnik śliczny.
Zazdroszczę Ci umiejętności komponowania rabat.
Pozdrawiam

Prognozy pogody na święta nie są optymistyczne, ale wbrew aurze na zewnątrz wszystkim zaglądającym życzę w tych dniach pogody ducha, radości z odradzającej się przyrody i spokoju w oddawaniu się zadumie nad sensem i bezsensem.

Chagallko, nie ma czego zazdrościć. Trzeba próbować, czasem błądzić. Zawsze się coś tam uda.

Uwielbiam Twoje schodowe stokroty Bosko wyglądają w tych białych wiaderkach

Spokojnych świąt Haniu.