Dobrze, że ktoś się obudził, lepiej późno niż wcale.
Zauważyłam u siebie niechęć do powrotów w niektóre miejsca dzieciństwa.
W czasie wizyt u rodziny lubię oglądać zdjęcia i zachciało mi się dotrzeć do miejsc ze zdjęć.
To była porażka, trzy próby i dałam sobie spokój.
Są zdjęcia i to wystarczy.
Choć jedno miejsce zostało bez zmian, bo są na terenie przy kopalni i ogrodzone.
To kilka zapadliskowych stawów, w których kiedyś można było się kąpać.
Woda była tak czysta, że widać było rośliny na dnie.
Wacku, tam po epoce lodowcowej był piasek, ale z biegiem lat zarósł drzewami.
A, że blisko były kopalnie, drzewa wycinano i pustynia częściowo wróciła.
Potem znowu sadzono, a teraz znowu usuwają.
No, błędne koło, adekwatne do nazwy

W „pewnym” wieku, coraz częściej myślami wracami do czasów swojego dzieciństwa i młodości.
W moim przypadku takich miejsc na mapie Polski jest bardzo dużo. I tak sobie pomyślałam, że jak już druga wnuczka pójdzie do przedszkola, zorganizuję sobie takie sentymentalne podróże (jednorazowo się nie da).
Tymczasem odwiedzam je w aplikacji Google Earth. Nie mieszkają tam żadni krewni, ale chciałabym jeszcze raz przejść ścieżkami z dzieciństwa.
Ot, takie moje małe marzenia

Elu,
realizuj marzenia. Takie powroty czasami przynoszą wiele wzruszeń jeśli obrazy współczesne pokrywają się z tymi z dzieciństwa. Jednak czasami te zmiany są niekorzystne. Tak jak w przypadku Ewy i moim. Stare, sielskie widoki zastępowane są zurbanizowanymi terenami lub szpetnymi domami jak w moim przypadku. No ale nie ma się co gniewać na życie, że upływa