Dziękuję dziewczyny, ale bez przesady. Nie czuję się wcale jakaś wyjątkowa. Po prostu robię, to co mi sprawia przyjemność, a przyjemność odnajduje w prostych, przyziemnych rzeczach. Nie lubię jednak monotonii , dlatego cieszy mnie ta różnorodność zajęć.
Czasem chciałabym zatrzymać tę pędzącą lokomotywę, ale ja ponoć nie nadaję się do powolnego tempa życia.
Tak więc wchodzę na wyższe obroty i oddalam się od komputera, bo inaczej nic nie zrobię, co sobie zaplanowałam
Wieczorkiem obiecałam sobie dalszą lekturkęnowej powieści Grocholi pt."Houston mamy problem" .
Jestem już w 1/3 (książka ma prawie 600 stron) i coraz bardziej mi się podoba Wczoraj obudziłam M, któremu film wcześniej się urwał ze zmęczenia, bo rechotałam jak dzika Trochę niezobowiązującej lektury, mięśnie brzucha pracują same i endorfinka się wydziela Polecam każdemu przed snem



Marzena, jak przeczytasz, to jestem ciekawa Twojej opinii.
Mnie szczególnie zainteresowała relacja matka-syn przedstawiona w powieści, może dlatego że mam oprócz córki, syna i często się zastanawiam czy jako matka idę w dobrym kierunku. Ta lektura dała mi dużo do myślenia w tym temacie.

Anita jestem dopiero na 37 stronie i śmieję się tak, źe mnie brzuch boli Polecam na poprawę humoru
przy Jeremiasz Maria mało się nie posikałam (sory) bo mi się skojarzyło z moim Marzena Teresa gdyz tata po oblewaniu trzeciej corki zapomnial jak mi miał dać na drugie imię. Pamiętał tylko w pomroczności, że jego żona jest Teresa więc było Mazena Telesa
Więc opowieść o Mari nasunęla mi takie skojarzenia

Irenko dla Ciebie i innych zainteresowanych na długie zimowe wieczory polecam
Nie jestem w temacie literatury żadnym ekspertem, ale skoro już o tym wcześniej wspominałam, to podzielę się tutaj z Wami moją subiektywną opinią na temat nowej powieści K. Grocholi, którą uwielbiam i podziwiam przede wszystkim jako kobietę. Najbardziej podobały mi się jej trzy powieści : "Przegryść dżdżownicę", "Kryształowy anioł" i "Zielone drzwi" .
A teraz czytam " Houston mamy problem"
Pierwsze strony mnie nie zachwyciły. Myślałam początkowo, że to będzie taka strasznie płytka historia, ale im dalej jestem zaawansowana w lekturze, to tym bardziej mnie wciąga . Trochę się to czyta jak pamiętnik, tyle że pisany przez faceta, co jest akurat niezwykle interesujące. Nie chcę Wam zdradzać treści, ale oprócz tego, że się nie raz serdecznie ubawiłam , to miałam również temat do różnych przemyśleń bardziej poważnych. Mimo, że to taka raczej lekka literatura, ale zmusza też do refleksji nad różnymi aspektami naszego życia, zarówno tego prywatnego, bardzo osobistego, jak i zawodowego.
Jestem też mocno zaskoczona, że taką powieść napisała Grochola, bo jest zupełnie nie w jej stylu, ale to raczej komplement
Mimo, że to gruba "cegła", z 600 stron, to czyta się ją szybko, czcionka jest przyjemna dla oka. Miękka okładka, można wygodnie czytać niemalże w każdym miejscu.
Wkurzyło mnie tylko, że recenzja z tyłu okładki praktycznie sugeruje zakończenie.

Anitko, ja nigdy nie czytałam nic Grocholi, w ogóle nie czytam chick-lit, ale w sumie może jesień to dobry czas na takie rzeczy? Od jakiej powieści mam zacząć? Czy to są jakieś serie, bohaterka się powtarza?
Kwietnik widziałam i sam w sobie nie podoba mi się, ale właśnie ze trzy sztuki połączone już robią fajny efekt. Ale to już 4 stówy za same doniczki