Lubię ruch, ale tylko wtedy, gdy ma on dla mnie jakiś sens, jest w nim coś atrakcyjnego, ciekawego.
Lubię długie godziny pracy w ogrodzie czy przerzucanie kompostu. Lubię całe dnie wypełnione górskimi wycieczkami, po których jestem tak zmęczona, że zostaje siły tylko na jedzenie i spanie. Lubię długie spacery po lesie.

Wszelkie bieganie, stacjonarne rowerki, siłownia, wioślarz to z mojej perspektywy czynności tak nudne, że kompletnie nie chce mi się tego robić.

Przez wiele lat chodziłam na zajęcia taneczne i było to moją pasją, ale niestety organizm już nie da rady podołać tym formom, które mnie interesowały. Bezsensowne machanie rękami i innymi częściami ciała mnie nie kręci.

Wszelkie zajęcia sportowe nastawione na rywalizację kompletnie mnie zniechęcają. Mogę chodzić po górach godzinami, ale gdyby to miały być wyścigi to od razu bym się zniechęciła.
Wiem, że wielu osób rywalizacja motywuje. Mam dokładnie odwrotnie.

Skłon w przód z dotknięciem dłońmi podłogi to dla mnie pestka. Zarówno na stojąco jak i na siedząco. Za to wygięcie kręgosłupa w drugą stronę stanowi sporą trudność. Nie ma mowy bym leżąc na brzuchu podniosła się na wyprostowanych rękach tak by biodra leżały na ziemi. No way.

Myślę sobie, że jest pewnie wiele osób, które nie znosiły szkolnego WFu, właśnie z tego powodu, że jest on skonentrowany na rywalizacji i ocenianiu.
Gdyby te osoby mogły zamiast rywalizacji wybrać taką formę ruchu, którą lubią, nie byłoby problemu.

Wyczynowy sport to nie tylko rywalizacja. Uprawiałam sport drużynowy. Dzięki temu nauczyłam się współpracować w grupie, poznałam wiele wspaniałych osób, zwiedziłam spory kawałek Polski i tzw. kraje demoludu. Pojęłam znaczenie wzajemnego polegania na sobie i wspierania, radzenia sobie z porażkami. Rozwinęłam w sobie punktualność, systematyczność i wytrwałość. Lubię te cechy u siebie.
Nie wszyscy mają możliwość aktywności ruchowej na świeżym powietrzu, a czują jej potrzebę. Wyprawa w góry jest kosztowna i czasochłonna. Te stacjonarne urządzenia pozwalają zadbać o swoje zdrowie mimochodem. W trakcie ćwiczeń można oglądać filmy, słuchać muzyki, można dyskutować lub rozmyślać. W sumie to nie jest ważne w jaki sposób dbamy o swoją formę, ale że w ogóle uświadamiamy sobie dobroczynny wpływ ruchu na nasze zdrowie.
Wyścigi podczas chodzenia po górach też by mi się nie podobały. Zdarzał mi się udział w obozach treningowych w górach, na których zaplanowano dla nas marszobiegi. Bardzo to zaburzało delektowanie się górskimi widokami. Po górach tylko niespieszny marsz.

Z typowego oceniania zrezygnowano na w-f już ładnych parę lat temu. Teraz raczej porównuje się przyrost sprawności indywidualnie- wcześniej skakałeś tyle, a teraz tyle. Dzieci mają pewną dowolność w wyborze części zajęć. W szkole, w której pracowałam był to taniec z szarfami, aerobic, hokej, squash plus sporty zbiorowe, gimnastyka i lekkoatletyka.
Rywalizacja sportowa pozwala zmierzyć się z sukcesem i porażką. To nieodłączne elementy naszego życia. Zajęcia sportowe to zabawa, ale mimochodem przygotowuje do radzenia sobie z różnymi sytuacjami życiowymi. Dużo zależy od osoby prowadzącej takie zajęcia.

Do 10-11 lat w-f jest uwielbiany przez dzieciaki. Chłopcy na ogół lubią go do końca edukacji. Większość dziewczynek nie. Dla nich największym problemem jest wystawienie się na publiczny widok w stroju sportowym; krótkich spodenkach i koszulce przez którą widoczny jest zarys biustonosza. Dziewczynkom bardzo trudno zaakceptować swoje ciało w okresie dojrzewania.

Marysiu, ja Cię całkowicie rozumiem, mam tak samo. A na wioślarzu to tylko mocna muza wchodzi.

Z typowego oceniania zrezygnowano na w-f już ładnych parę lat temu. Teraz raczej porównuje się przyrost sprawności indywidualnie- wcześniej skakałeś tyle, a teraz tyle. Dzieci mają pewną dowolność w wyborze części zajęć. W szkole, w której pracowałam był to taniec z szarfami, aerobic, hokej, squash plus sporty zbiorowe, gimnastyka i lekkoatletyka.
Rywalizacja sportowa pozwala zmierzyć się z sukcesem i porażką. To nieodłączne elementy naszego życia. Zajęcia sportowe to zabawa, ale mimochodem przygotowuje do radzenia sobie z różnymi sytuacjami życiowymi. Dużo zależy od osoby prowadzącej takie zajęcia.

Do 10-11 lat w-f jest uwielbiany przez dzieciaki. Chłopcy na ogół lubią go do końca edukacji. Większość dziewczynek nie. Dla nich największym problemem jest wystawienie się na publiczny widok w stroju sportowym; krótkich spodenkach i koszulce przez którą widoczny jest zarys biustonosza. Dziewczynkom bardzo trudno zaakceptować swoje ciało w okresie dojrzewania.