Piszesz Aniu dokładnie to, o czym pisałam wcześniej - tych lekcji w-f najczęściej zwyczajnie nie ma.
Potem następuje test sprawnościowy narzucony odgórnie. Sprawdzenie postępów jest niemożliwe, bo nikt nikogo niczego nie uczył i dodatkowo nauczyciel nie pamięta wyników poprzednich.
Tym sposobem można każdorazowo dostać 1 z tego samego, choć ktoś we własnym zakresie zrobił znaczący postęp.
Dobrym przykładem idiotyzmu oceniania jest test z gry w siatkówkę w poerwszej klasie w liceum dziecia. Na jednej z pierwszych lekcji nauczyciel rzucił piłkę i „grajcie w siatkę”. Mój dzieć i kilku innych, którzy nauczyli się w podstawówce lub grając na własnym podwórku dostało 5. Ci których nauczyciel w podstawówce dawał piłkę do kosza lub nogi - dostali 1, bo nie potrafili serwować. Nauczyciel zmieszał ich z błotem.
Czy zaczął ich nauczać serwowania? Wolne żarty. Zazwyczaj ogranicza się do sprawdzenia obecności i czy jest „strój”. Większość uczniów nie ma, bo i po co, skoro lekcji zazwyczaj nie ma… Na tym najczęściej kończy się lekcja.

Mnie przerażają takie sytuacje, o których napisała Marta. Wyproszone zwolnienie z...w-f, a co dalej? Z matematyki? Bo dziecko jest humanistą. Z polskiego, bo ma umysł ścisły. Z muzyki? Bo słoń mu na ucho nadepnął.

Do mnie dziś przyjechał wioślarz . Spróbowałam i już mi się podoba. Jutro pierwszy trening. Wrzucę sobie audiobooka i powiosłuję .

Tak myślałam, że mi się za to zwolnienie z zajęć oberwie i tak, bardzo słusznie, bo sama przyznaję, że to nic dobrego, nie jestem z tego zadowolona, ale podjęliśmy taką decyzję z tego też względu, że rozszerzając języki, dziecko ma w tygodniu więcej godzin w szkole niż ja na pełnym etacie.
W pierwszej klasie chciało dziecię przejść do szkoły w chmurze, bo ją nowa szkoła, nowe towarzystwo, nowi nauczyciele też bardzo stresowali. Ale tu byliśmy absolutnie nieugięci

Tak, czy inaczej, WFu w szkole ja też nie lubiłam, a dzięki Wam rowerek stacjonarny został odkurzony i zasuwam w trakcie oglądania serialu dzięki za zmotywowanie do działania!

Ale po co nauczyciel będzie się wysilał. No to tylko świadczy o nauczycielach niestety.

Aniu, często zgarniałam szczękę z podłogi ze zdziwienia. Nadeszły takie czasy, że musiałam 8-10-latki uczyć skakania na skakance i gry w gumę, rzucania i łapania gumowej piłki, biegania na czworaka, fikołków (bo fachowe przewroty to jeszcze nie były), a byłam już wtedy po 50-ce. Te umiejętności moje własne dzieci nabywały w okresie przedszkolnym na podwórku lub podczas zabaw w domu na piankowym materacu. Już nie wspomnę o tym, że kiedy zaczynałam pracę w klasie było na ogół jedno dziecko, które nie potrafiło posługiwać się nożyczkami czy zawiązać sznurówki na kokardkę. Pod koniec pracy proporcje były odwrotne. Zwykle 1-2 dzieci radziło sobie z tym. Rodzice profilaktycznie kupowali buty tylko na rzepy. Problemem było zasunięcie suwaka w kurtce, posmarowanie chleba masłem, pokrojenie pomidora. Nie wiem, kto tym dzieciom w przyszłości wkręci śruby, zaszyje drobne rozdarcie, wbije gwoździa, dokona drobnych napraw w domach.. One mają zupełnie inaczej rozwiniętą motorykę dłoni i w większości "nieruchome" nadgarstki.