Mam odmienne zdanie. Uwielbiam serial "Cudowne lata". Należy do moich ulubionych. Niedawno go sobie odtworzyłam. Miejscem akcji są amerykańskie przedmieścia, a czas obejmuje końcówkę lat 60-tych i 70-tych. Sporo odcinków związanych jest ze szkołą, podstawową i średnią.
W systemie amerykańskim bardzo zwraca się uwagę na udział uczniów w różnego typu aktywnościach, nie tylko na zasadzie wyboru, ale i obowiązku. Są zajęcia chóru dla wszystkich, gry na instrumentach w szkolnej orkiestrze, udział w kółku teatralnym, debatach. Sporo prac domowych wymaga samodzielnego przygotowania i prezentacji doświadczeń i badań. Wszystkie te zajęcia wiążą się z koniecznością publicznej prezentacji. Czy dochodziło do wyśmiewania? Krytykowania? Paraliżującej tremy? Czasem tak, ale te dzieciaki działały jak sprężynki. Jeśli coś je odkształcało (przegrana, nieudany występ, kiepskie osiągnięcia), to w krótkim czasie wracały do pionu. Podnosiły się i szły dalej.

Czytałam ostatnio świetny artykuł Dominiki Tworek pt. "Szaliczek". Pada tam wiele ciekawych stwierdzeń popartych wynikami przeprowadzonych badań. Jednym z tych, które zapadło mi w pamięć było to: "Dziecko musi się nauczyć, że rzeczywistość stawia pewien opór. Usilne chronienie dzieci przed każdą sytuacją wywołującą u niego dyskomfort, to potencjalne ryzyko pojawienia się nieodpornych psychicznie dorosłych. Jeśli nie nauczymy się upadać, to nie nauczymy się wstawać, czyli nabierać życiowej sprężystości."

Czasem my, dorośli, sądzimy, że dzieci podnoszą się jak sprężynki. A potem okazuje się, że tak się nam tylko wydawało. To jest bardzo smutne odkrycie.
Życie w ciągłej rywalizacji nie jest dobre dla nikogo, ani dla dziecka ani dla dorosłego. Człowiek to nie sprężyna. Zresztą sprężyna też w końcu pęknie.

A z innej beczki - Haniu, a jaki Ty chleb pieczesz??? Chyba mi ta informacja wcześniej umknęła

I nie ma nic złego w próbie uchronienia dziecka przed niektórymi doświadczeniami.

Czego ma nauczyć np. doświadczenie poniżenia? To zawsze będzie trudne, nie można się na to uodpornić. Zresztą - po co?
To co nas nie zabije, wcale nas nie wzmocni. Po prostu nas nie zabije.

Czasem my, dorośli, sądzimy, że dzieci podnoszą się jak sprężynki. A potem okazuje się, że tak się nam tylko wydawało. To jest bardzo smutne odkrycie.
Życie w ciągłej rywalizacji nie jest dobre dla nikogo, ani dla dziecka ani dla dorosłego. Człowiek to nie sprężyna. Zresztą sprężyna też w końcu pęknie.

Smakowite przepisy chlebowe i bułeczkowe, niemal zapach poczułam. Dawno nie piekłam w sumie. Może wypróbuję któryś w przyszłym tygodniu.

Haniu wrzuciłam nowy wpis na wątek pomidorowy. Może masz ochotę napisać tam jakie odmiany z serii Dwarf już miałaś i Ci się sprawdziły?

Też skorzystam z tych przepisów, więc zapisuję