Haniu, to piękna wizja, ale niestety, tak to nie wygląda.
W-f to wciąż zmora uczniów i to w większości przypadków bynajmniej nie z braku chęci aktywności fizycznej. Większość dzieci/młodzieży migającej się od lekcji w-f gra w piłkę, chodzi na basen, siłownię czy wręcz trenuje jakąś dyscyplinę sportu.
Powody migania są wciąż takie same jak przed laty - rywalizacja, wyśmiewanie, brak możliwości odświeżenia się.
Oceny są i to bardzo niesprawiedliwe, dokładnie odwrotnie od tego, co piszesz - oceniający nie patrzy na progres, ale na sytuację tu i teraz. Dlaczego? - bo nie ma pojęcia, jak wypadł poprzedni test! Testy sprawnościowe, które miały być podstawą do stworzenia planu pracy, są li i jedynie narzędziem oceniania.
Kiedyś szczytem beznadziei był tekst nauczyciela: macie tu piłkę i pograjcie sobie. Teraz nawet i tej namiastki lekcji często nie ma.
Mówię to ja - matka licealisty, znająca sytuację także wśród znajomych dzieci z innych szkół.

Paradoksalnie młodzież interesuje się sportem. Ale szuka go i doświadcza na swoich zasadach. Poza szkołą i lekcjami w-f.

Rywalizacja jest motywująca dla tych, którzy mają szansę na dobry wynik. Dla słabszych jest demotywatorem.
Mam takie własne szkolne doświadczenie z muzyki. Do 6 klasy chodziłam do jednej szkoły. Duża część lekcji polegała na wspólnym śpiewaniu siedząc w ławkach czy na ławkach. Totalny luz. Wszystcy lubią śpiewać. Klasa 7, zmiana szkoły. Śpiewanie "kwiatki kupujcie na mym straganie" indywidualnie, ewentualnie w dwie osoby na ocenę. Stres, szczególnie dla chłopców. Zajęcia z muzyki są koszmarem.
Z zajęciami WF jest moim zdaniem dokładnie tak samo. Gdyby tym, którzy nie lubią rywalizacji, dać możliwość wybrania rodzaju ruchu bez rywalizacji i ocen to wiele osób zaczęłoby się ruszać. A przecież to ruch jest głównym celem WFu w szkole.
Piszę to ja, która w klasie sportowej spędziłam 3 lata i paradoksalnie doprowadziło to do problemów w przyszłości, bo koncentrując się na jednym sporcie miałam zaległości w innych i nigdy już nie udało się tego nadrobić.

Ze swojej pracy zawodowej pamiętam, że dzieciaki uwielbiały udział w konkursach, zawodach, "olimpiadach", czyli rywalizację. One same świetnie wiedziały, że raz się wygrywa, a raz przegrywa. Były czasem łzy związane z przegraną, ale sporo rozmawialiśmy o tym, że wygrywać potrafi każdy, ale poradzenie sobie z porażką to spora sztuka. Po pewnym czasie tych łez już nie było, zamiast nich pojawiały się stwierdzenia, że następnym razem wynik może być zupełnie inny. To raczej rodzice przykładają do rywalizacji zbyt duże znaczenie.

Bardzo duże znaczenie na podejście opiekuna. Pamiętam zawody w 6 klasie podstawowej kiedy wszystkie mecze wspierał nas młodszy nauczyciel (starszy sędziował innym drużynom). Doszłyśmy do finału i starszy nauczyciel stał obok nas. Tak się darł o wszystko, że całe dygotałyśmy. To było straszne.

Aguś, z takimi wrzeszczącymi typami jeszcze nie raz będziesz miała okazję się spotkać. Z tych przykrych spotkań też można wynieść jakąś naukę dla siebie. Ciekawe jest to, czy ten wrzeszczący typ zostawił tylko pamiątkę o dygocie, czy też było to doświadczenie skłaniające do tego, aby przy spotkaniu z kolejnym furiatem zachować się już inaczej i nauczyć się protestować (Proszę na mnie nie wrzeszczeć. Proszę do mnie nie mówić takim tonem. Pana wrzaski powodują, że czuję się niekomfortowo).