I jeszcze pytanie z innej beczki. Mam cisa kolumnowego (15 lat) chyba to Wojtek - około 2m wysokości. Czy można go przesadzić? Jeżeli tak to kiedy byłby najbardziej optymalny czas?
Cisy mają chyba korzeń palowy więc pewnie może być problem
Teraz jest najlepszy czas na przesadzenie.
Byle dobroci dać do sporo szerszego i głębszego dołka (kompost, obornik dobrze przekompostowany, dolomit, mączka bazaltowa)
Nie, cis nie ma palowego korzenia. Ma dość duży, zwarty system korzeniowy. Dość głeboki.
Warto wykopać jak najszerzej i jak najgłębiej - czyli ratować maksimum korzeni i jak najszybciej sadzić w nowe miejsce.
Ważne by dokładnie upchnąć ziemię pod system korzeniowy tak by nie utworzyła się poduszka powietrzna i by korzenie nie wisiały w powietrzu.
____________________
Kto szuka ten znajduje, kto pyta ten dostaje:-)
Takie zdarzenie z ostatnich dni mi się przypomniało, w kontekście ciągłego braku czasu, przemijania ulotnych chwil .. lat..
Znajomy miał spotkanie byłej klasy, 20 lat po maturze. Przyszedł na umówioną godzinę do umówionego klubu, porozglądał się ... pod oknem siedzi grupa jakichś starszych osób, .. popatrzył jeszcze dookoła.. i myśli .. dlaczego nikogo nie ma?? Usiadł w odległym kącie sali i czeka... Nagle z "grupy staruszków" odwracają się do niego osoby. "Janusz, cześć... nie idziesz do nas??" A ten w szoku ...Ci starsi ludzie to znajomi z mojej klasy?? Nie mógł uwierzyć... I tak to właśnie jest, lecimy, pędzimy .. a życie ucieka..
No Gosia, nagadałam się pooglądałam Twoje astry jesienne i zbiory grzybkowe.
Pozdrowienia zostawiam i zdrówka życzę
No tak... Ale jak 20 lat po maturze to jeszcze młodzieniaszek
A tak poważnie to niestety tak jest... Pędzimy, na nic nie mamy czasu, mijamy się w biegu z bliskimi... I tak ucieka dzień, za dniem... tydzień, miesiąc.... kolejny rok... Najgorzej jeżeli zapominamy co jest ważne a co zdecydowanie mniej...
I nawet ogród, który powinien być takim azylem, miejscem zatrzymania się z tego szalonego biegu jest niestety niekiedy następnym źródłem frustracji, wyścigu z czasem i takiej trochę gonitwy za wiatrem.
Czasem tak sobie myślę, że zbyt mało doceniamy i celebrujemy to co jest teraz a odkładamy to na nieokreśloną przyszłość, że jeszcze zdążymy.... że następnym razem...
Oj Jola, chyba za bardzo się rozgadałam nie do końca ogrodowo Chociaż zawsze na jesień dopada mnie taka jakaś melancholia i myślenie o przemijaniu...
Jola widziałam u Ciebie perfekto dopracowaną część warzywno-sadowniczą. Nie miałam czasu pisać ale jak to młodsi wiekiem mówią - szacun .
pooglądałam Twoje astry jesienne i zbiory grzybkowe.
