Beatko pare dni temu przeczytalam Twój watek od deski do deski... jestes niezwykle pracowitą osobą, podziwiam cię! oranie z paleta aby wyrównać teren zasługuje na Nobla! u nas mój M to robił i serdecznie miał dosyć i nie dal rady tak długo tego robić jak Ty... naprawdę szacun kobieto...
upatruję w Twojej sytuacji troche podobieńst do mojej, ja tez sama w tygodniu i robota pali mi sie w rękach..i może stąd ten pesymizm..zabraklo celu? myslę ze radą na to jest duużo spacerów, nawet w taką pogode i dostrzezenie piekna w jesieni bo moim zdaniem to jest równie kolorowa pora roku jak wiosna będę podpatrywać Twoje poczynania bo są spektakularne moja droga
pozdrawiam Cieplutko
wieczorem tez rozpalę kominek i dziś z winkiem pomyślę o Tobie i może pozytywne fluidy trafia do ciebie
ach i zapomniałabym...dzieki Tobie wiem co robić z kannami bo mam je pierwszy raz w zyciu

Beatko, a cóż to za pesymizm!
Kochana, ja też nie lubię jesieni a do tego nie mam kominka, przy którym bym mogła usiąść, a bardzo bym chciała
Tak więc głowa do góry Na pocieszenie dodam, że do wiosny zostało tylko!!!! 4 miesiące Wiesz jak to szybko zleci
Pozdrawiam cieplutko, trzymaj się

Hej, co to za smutasy.
Ja jesień kocham. Moja najulubieńsza pora roku. Taka kominkowa, przytulaskowa (ciepłe kominy i czapy, i kocyki czas wyciągnąć i się do nich poprzytulć), intensywnie kolorowa i taka pachnąca dojrzałością i spełnieniem (wszak czas to zbiorów plonów). I te mgły tajemnicze. I śliwki węgierki. I jabłka. I niedługo festiwal liści i szurania w nich. I nastrojowe wieczory, kiedy to za oknem plucha, a ty z ciepłym kakao lub winkiem przed kominkiem. I późne popołudnia w sam raz na spotkania z przyjaciółmi, kiedy to nikt się nie spieszy do domu. Jesień daje mi poczucie spełnienia. Wszystko co ważne w moim życiu wydarzało się jesienią właśnie. No jakże tu nie kochać jesieni?

Jacie... no przecież ta twoja lista to jakaś masakrycznie długa jest... aż tyle chcesz zrobić teraz? przypominam delikatnie że Polska to nie Anglia i u nas zimniej. Jeśli cię to pocieszy to u mnie też jeszcze masa do zrobienia bo ciągle zimno i pada to się nazbierało. W sobotę żrobiło się sucho i słonecznie to miałam zryw i wenę do pracy. Tylko że efekt teraz jest taki że od poniedziałku mam zwolnienie lekarskie i leżę w domu martwym bykiem bo mam infekcję wirusową.
Co ci się uda zrobić to dobrze a co nie to trudno... To nie są wyścigi ani żadna rywalizacja. A ty w tym, roku już tyle się natyrałaś w ogrodzie że wystarczy.

Być może Beatko jesteś po prostu typem depresyjnym. Bez słońca i sporej dawki dziennego światła gaśniesz jak nasze byliny w ogrodzie. Trudno przyjmować rady typu: weź się w garść, kiedy właśnie na to nie ma sił i motywacji. Może tak jak ludom północy potrzebne Ci jest doświetlanie specjalnymi lampami lub urlop w ciepłych krajach. Melancholia nie jest zła. wszak z niej bierze się najpiękniejsza poezja.
Trzymaj się ciepło.

Chciałam to samo powiedzieć, co Gruszeczka...Na własne cechy charakteru nie ma mocnych...takimi się rodzimy i tak mamy...Ale mimo wszystko głowa do góry Beatko...

Beatko kochana spełnione marzenia trzeba w sobie pielęgnować tym bardziej jeśli realizyjemy je ciężką pracą a nie spadają nam z nieba, bo to nas buduje i daje power na przyszłość. Masz przepiękny dom, przepiękny ogród i to wszystko ty siama Staraj się o tym przypominać sobie jak najczęściej. Tyle osób cię podziwia i marzy o tym co ty już masz. Jesteś pracowita i masz do tego dryg Ciesz się tym mimo wszystko, mimo jesieni, chłodu i krótkiego dnia. Też jestem typem chandrowca jesiennego ale walczę z tym. A ogromu prac do wykonania jeszcze w ogrodzie to ci trochę zazdroszczę. Chciałabym ale już nie mam co, za co i gdzie uffff ależ się rozpisałam

Ja mam niezawodny sposób na jesienną chandrę -spacer po jesiennym lesie . Zawsze mnie to podnosi na duchu , te liście pod stopami , mogłabym tak chodzić i chodzić i chodzić . Po powrocie lampka wina , jakaś dobra komedia i znowu świat jakiś przyjaźniejszy . Zawsze też można pooglądać zdjęcia ogrodu przed i po , to też podnosi na duchu

Macham z daleka i ślę uściski na jesienne smutki. Mam nadzieję, że trochę słońca zawita ci pod okna i odżyjesz.

Ja się od jesieni do wiosny wspomagam ziołowymi lekami na depresję deprim.
Beatko, ja również o tej porze roku nie mam serca do ogrodu, ale i tak jest jeszcze zielono więc nie jest tak bardzo przygnębiająco. Najgorsze to zimowe miesiące.
Wymyśliłam sobie że będę tej zimy robić swetry na drutach. Doglądam też bardziej moje roślinki domowe. Skrętniki, storczyki. Lubię kupować w centrach handlowych przecenione storczyki i je ratować w domu. Czasem się to udaje czasem jest niestety porażka. Ale dzięki temu mam piękne okazy za małe pieniądze, a jak zakwitną to jest podwójna radość.

Beti ja rozumiem Cię doskonale. Mnie ogród jesienny nie cieszy, bo u mnie ani grama (poza dębem) jesieni w nim nie widać. Rację muszę oddać HAni, że jednak ogród powinien być "czteropororokowy". Pocieszam się, że u mnie on dopiero w powijakach i za rok będzie lepiej. Teraz u mnie już letarg w ogrodzie i letarg w głowie ogrodowy. Nic a nic już mi się nie chce....
Liczę jednak na to, że przyjdzie czas- i to będzie jeszcze w 2016 r.!. że się zmobilizuję, i ruszę jeszcze do ogrodowych prac..