Witaj Martko
Byłam, widziałam, podziwiam

Cieszę się, że u Ciebie nastał dobry, spokojny czas. Oby trwał jak najdłużej.
Pielenia jeszcze nie uskuteczniałam, ale okołoświąteczne wichury zerwały z grabów sporo liści. Było co sprzątać, bo liściaste kupki wywiało akurat na frontowe szlaki komunikacyjne.
Kiełków irysków zazdroszczę bardzo. Mojej gliny iryski nie polubiły, a szkoda, bo są wyjątkowo urocze; zwłaszcza w masie.
Drzewka wciąż czekają na bielenie.

Martka napisał(a)

Zuzko, jak u Ciebie, udało się wytchnienie? Nadal trwa? Ja mam przepiękny i spokojny czas na koniec roku, żadnej spiny, żadnych poważnych obowiązków, masa uciech

Życie lubi płatać figle, nie zawsze wesołe...w świąteczny czas nerwów dostałam w "prezencie" pełen wór. Oby przyszy rok obdarzył mnie dla równowagi porządną dawką spokoju

An_no, fajnie, że urodziłaś się na forum ja też byłam i trzymam kciuki, osiągi już są

Haniu, dziękuję Dopiero początek zimy, nie spodziewam się, że już gładko jak po sznurku przejdziemy do wiosny. Czas na porządki jeszcze nastanie Iryskami zmartwiłam się w pierwszej chwili, ale już doczytałam, że one tak mają. Z gliną u mnie jest tak, że są miejsca trudne, ale też takie bardzo przepuszczalne i puszyste. Zdarzają się w związku z tym niespodzianki miłe i te mniej miłe też. Jednak obie stwierdziłyśmy, że glina nie jest zła

Zuzo, życie wciąż płata figle, miłe niespodzianki są jak rodzynki w cieście. Nerwowe sytuacje w czasie, gdy ogród nie da TEGO ukojenia, które dać by mógł, to fatalna sprawa. Przeczekać, uporządkować szuflady, poczytać mądrych, pójść do lasu i może będzie ciut lepiej? Równowagi i spokoju życzę!

Świąteczne pielenie, co tu się dzieje, OMG!

Judith, spieszę wyjaśnić. Covidowa przerwa na zamknięciu sezonu zrobiła swoje i taki oto efekt, biegam do ogrodu napalona jak nastolata ale to są oczywiście tylko krótkie chwilki, zajawki. Więcej PRu w tym niż roboty
Przypominam sobie jednak, że przypadki sadzenia tulipanów w sylwestra też się zdarzały nie u mnie

Teraz rozumiem - niezaspokojona jesienna potrzeba doszła do głosu .

Martka napisał(a)

W ogrodzie pod koniec roku... trochę słońca, trochę cienia, ale wszędzie dużo śniegu i -11. Chwytam, zanim popłynie.
Widzę wystającą gałązkę i już uruchamiam myśli o formowaniu cisów w kostki, zacieram ręce jeszcze w rękawicach

A ja po grudniowych opadach ciężkiego śniegu zastanawiam się czy jakiekolwiek formowanie ma sens.... wszystko formowane przeze mnie lub przez nature w równe kształty, poszło się w trzy dni paść i już formy nie odzyska w większości niestety, a część do totalnej wycinki się kwalifikuje do niczego innego....

Czytam, że masz teraz ukojenie i odpocznienie i życzę oby ten stan jak najdłużej trwał. Ciumkaj, cmokaj i żuj jak najdłużej tego rodzynka

Judith, dobrze rozpracowałaś ciągnie mnie do ogrodu, dziś też byłam, odkryłam kolejne ciekawostki.
Nie tylko irysy, także przebiśniegi i krokusy zaznaczyły swoją obecność.
Nieodwracalnie idzie ku wiośnie!



Sylwia, szkoda, że znów straty… cieszę się, że mam mały ogród, który jakoś da się ogarnąć w takich sytuacjach. Duży ogród rządzi się innymi prawami. Patrząc na zdjęcia Twojego ogrodu czasem odnoszę wrażenie, że to nie ten sam ogród, o którym piszesz. Bujny, przebogaty w gatunki, kolory i formy, tętniący pięknem. Tylko ogrodnik wie, ile stresu go kosztuje taki stan ogrodu, który na zdjęciach wyglada „niewinnie”… Ten spokojny czas niech i do Ciebie zawita, a kiedy już zapuka, otwórz mu drzwi Buziaki, Sylwia!