RODZINA: RDESTOWATE- POLYGONACEAE 
Tatarka- Fagopyrum tataricum (L.) Gaertn.

Tatarka jest rośliną roczną dorastającą do 80 cm wysokości.
Ma liście trójkątnie zaostrzone, u nasady sercowato wycięte.
Kwiaty są drobne, niepozorne, zielonawe. Występuje w nich 5-dzielny okwiat, 1 słupek i 8 pręcików.
Owocem jest chropowaty trójkanciasty orzeszek.
Tatarka kwitnie od lipca do września.
Roślina ta pochodzi z Azji i w Polsce występuje najczęściej jako chwast; szczególnie zachwaszcza grykę i zboża jare.

Ziele tatarki (kwitnące pędy) zawiera rutynę, kwercytrynę, kwasy (galu­sowy, chlorogenowy i kawowy). Występuje także fagopiryna, która działa uczulająco na światło.
Kwitnące pędy tatarki są tanim surowcem do otrzymywania rutyny na skalę przemysłową.

RODZINA: RDESTOWATE – POLYGONACEAE
Rdest wężownik- Polygonum bistorta L.

Rdest wężownik jest rośliną trwałą dochodzącą do 1 m wysokości. Ma grube (do 4 cm), poskręcane, wężowate kłącze.
Dolne liście są ogonkowe i mają kształt jajowaty lub jajowatolancetowaty, u nasady ścięte lub sercowato wykrojone. Górne liście są siedzące i mają kształt lancetowaty.
Kwiaty zebrane są w szczytowy, gruby, walcowaty kwiatostan. Okwiat jest 5-dzielny, różowy. Występuje w nim 1 słupek i 8 pręcików.
Owocem jest trój-kanciasty orzeszek.
Kwitnie od lipca do sierpnia.
Rdest wężownik rośnie na wilgotnych łąkach, polanach, szczególnie na glebie torfiastej. W Polsce dość pospolity.

Surowcem leczniczym jest kłącze (Rhizoma Bistortae), które pozyskuje się najczęściej jesienią i suszy w miejscach przewiewnych lub suszarni w temperaturze do 50°C.
Kłącze zawiera do 25% garbników, wolne kwasy fenolowe (elagowy i galusowy), do 20% skrobi oraz sole mineralne.
Surowiec jest typowym środkiem garbnikowym, o właściwościach ściągających, przeciwzapalnych oraz przeciwkrwotocznych. Stosowany jest przy ostrych biegunkach oraz stanach zapalnych żołądka i jelit. Zewnętrznie używany jest do płukania jamy ustnej przy anginie, zapaleniach dziąseł i owrzodzeniach.

RODZINA: PIERWIOSNKOWATE- PRIMULACEAE
Pierwiosnek lekarski (wiosenny)- Primula veris L. syn.: Primula officinalis (L.) Hill.

Pierwiosnek wiosenny jest byliną wysokości 40-50cm., o krótkim kłączu z licznymi korzeniami.
Łodyga jest bezlistna, gęsto owłosiona, zakończona baldaszkiem kwiatów.
Liście, zebrane w różyczkę, są pomarszczone, jajowate lub krótkoeliptyczne. Mają długi oskrzydlony ogonek Oraz brzeg falisty, karbowano-ząbkowany. Od dolnej strony pokryte są gęstymi i krótkimi włoskami.
Kwiaty są złocistożółte, 5-krotne, zrosłopłatkowe i mają pomarańczowe plamy w gardzieli.
Owocem jest torebka.
Kwitnie od kwietnia do maja.
W Polsce występuje często na niżu. Rośnie na łąkach, polanach i w lasach. Jest roślina chronioną.

W celach leczniczych zbiera się rozkwitające kwiaty pierwiosnka (Flos Primulae) oraz korzeń (Radix Primulae), które pozyskuje się jesienią wyłącznie z prowadzonych upraw.
W kwiatach występują saponiny, karotenoidy i flawonoidy. Korzenie zawierają do 10% saponin, glikozydy prymwerozyd i prymulawerozyd oraz garbniki i 0,1% olejku eterycznego.
Kwiaty i korzenie używane są głównie jako surowiec wyksztuśny przy stanach zapalnych gardła, krtani i oskrzeli. Stwierdzono także słabe działanie moczopędne, napotne i uspokajające.

RODZINA: RDESTOWATE- POLYGONACEAE
Rzewień dłoniasty- Rheum palmatum L.

Rzewień dłoniasty jest ogromną byliną dorastającą do 2 m wysokości. Wykształca ona duże kłącze (do 40 cm długie i 15 cm grube).
Łodyga jest prosta, podłużnie rowkowana i wewnątrz pusta.
Liście bardzo duże, dłoniasto wcinane, 5-klapowe, o brzegach głęboko i grubo piłkowanych.
Kwiaty mają barwę czerwonawą i złożone są z 6 działek okwiatu, 1 słupka i 9 pręcików. Zebrane są w duże wiechowate kwiatostany.
Owocem jest trójkanciasty orzeszek.
Rzewień dłoniasty pochodzi z północnych Chin, w Polsce jest uprawia­ny. Tworzy wiele krzyżówek z pokrewnymi gatunkami. Niektóre odmiany wykorzystuje się jako rośliny ozdobne.

Korzeń i kłącze rzewienia dłoniastego zawierają garbniki, żywice, flawonoidy oraz sole mineralne. Surowcem leczniczym są kłącza z korzeniami (Rhizoma Rhei) pozyskiwane z roślin kilkuletnich.
Surowiec w małych dawkach ma działanie zapierające, a w większych przeczyszczające. Używa się go także jako środka pobudzającego wy­dzielanie soku żołądkowego oraz żółci. Wchodzi w skład wielu mieszanek ziołowych oraz różnych preparatów.

Emiliano wczesny "ptaszek" o 7.00 pisać posty,podziwiam)

o tej porze pisze inne rzeczy a posty na zasadzie odpoczynku i chwili relaksu

magister magistrem ale sagi zaniedbywać nie wypada

PAPROTNIKI – PTERIODOPHYTA
Narecznica samcza- Dryopteris filix-mas (L.) Schott.

Narecznica samcza jest byliną dorastającą do 1,2 m wysokości. Ma poziomo rozesłane podziemne kłącza, od których wyrastają drobne korzenie i duże podwójnie pierzaste liście.
Liście mają zabarwienie ciemnozielone. Odcinki drugiego rzędu są karbowano-piłkowane. Młode liście są zwinięte ślimakowato i pokryte brunatnymi łuskami. W lecie na dolnej stronie liści w dwu rzędach rozwijają się zarodnie w formie dużych kupek, okryte trwałymi zawijkami.
Narecznica samcza w Polsce występuje pospolicie w lasach zacienionych, niekiedy jest sadzona w parkach i ogrodach.
Jest rośliną trującą i częściowo u nas chronioną.

Surowcem leczniczym jest kłącze (Rhizoma Filicis maris), które po wy-suszeniu przechowuje się szczelnie zamknięte.
Zawiera ono aspidynę, kwas flawaspidowy, garbniki, olejek eteryczny i inne.
Kłącze stosowane jest głównie w weterynarii jako środek przeciwrobaczy. Jest środkiem silnie toksycznym i obecnie raczej nie używanym.

RODZINA: JASKROWATE- RANUNCULACEAE
Czarnuszka siewna- Nigella sativa L.

Jest niewysoką, jednoroczną rośliną z bardzo charakterystycznymi silnie pierzastymi liśćmi koloru matowo zielonego, zakończoną pędem kwiatostanowym. Należy do rodziny Jaskrowatych.
Ma łodygę prostą 20-50cm. wysokości, słabo rozgałęzioną.
Liście są wielokrotnie pierzaste, o odcinkach równowąskich.
Kwiaty dość duże (do 3cm średnicy), białe, pięciopłatkowe, z niebieskim gęstym żyłkowaniem (unerwione), występują pojedynczo na szczytach łodyg. Po przekwitnięciu wytwarza charakterystyczne mieszki, w których znajdują się bardzo czarne nasiona będące surowcem leczniczym i przyprawowym.
Kwitnie w czerwcu i lipcu.
Owocem są mieszki zrośnięte nasadami i zakończone długimi dzióbkami
Pochodzi z Europy Południowej. U nas jest uprawiana a niekiedy występuje jako chwast wśród zbóż.

Czarnuszkę siewną uprawia się głównie ze względu na nasiona (Semen Niggellae). Po oczyszczeniu i wysuszeniu przechowuje się je w suchych i zacienionych pomieszczeniach.
Nasiona mają silny, charakterystyczny aromat. Zawierają przede wszystkim saponiny, garbniki, olejki eteryczne (do 1,5%), olej roślinny (do 25%) oraz gorycz nigellinę.
Ma działanie żółciopędne, moczopędne, wiatropędne, przeciwskurczowe i przeciwbakteryjne. Przetwory stosowane są w leczeniu chorób wątroby, woreczka żółciowego i żołądka. Używane są głównie w przemyśle piekarniczym jako aromatyczna przyprawa, a w krajach śródziemnomorskich jako przyprawa do potraw regionalnych.
Można dodawać jej także zastępczo zamiast pieprzu do pieczenia chleba co nadaje mu bardzo aromatyczny, pikantny i wspaniały smak.

RODZINA: JASKROWATE- RANUNCULACEAE
Tojad mocny- Aconitum napellus L.

Tojad mocny jest okazałą i dekoracyjną rośliną o bulwiasto zgrubiałym korzeniu, z którego wyrasta łodyga przekraczająca wysokość 1m.
Ma duże, dłoniaste, 5-7 sieczne liście o odcinkach rombowatych, 3-klapowych i głęboko ząbkowanych.
Kwiaty są grzbieciste, barwy niebiesko-fioletowej, z górnym płatkiem w kształcie hełmu, zebrane w szczytowe dość gęste grono.
Owocem jest mieszek zawierający liczne czarno zabarwione nasiona.
Kwitnie od lipca do września.
Rośnie na łąkach, brzegach lasów, wzdłuż potoków, najczęściej na wilgotnych stanowiskach. W Polsce występuje w terenach górskich (Sudety, Tatry) oraz jest często uprawiany w ogrodach jako roślina ozdobna.
Jest rośliną trującą i podlegającą ochronie.

W lecznictwie były stosowane bulwiaste korzenie (Tuber Aconiti) rzadziej liście (Folium Aconiti), których podstawowym składnikiem są alkaloidy (około 3%), a głównie akonityna. Jest to związek silnie toksyczny. W Polsce tych surowców nie używa się.

RODZINA: JASKROWATE- RANUNCULACEAE
Miłek letni- Adonis aestivalis L.

Miłek letni jest rośliną jednoroczną, ma przeważnie łodygę pojedynczą, rzadziej rozgałęzioną.
Liście są pierzastowielosieczne o równowąskich odcinkach.
Kwiaty barwy szkarłatnej, składające się z 5-8 jajowatych płatków, które niekiedy u nasady mają ciemną plamkę. Działki kielicha przylegają do płatków korony.
Owocki z prostym dzióbkiem i drobnym ząbkiem na brzegu w części szczytowej.
Miłek letni kwitnie od maja do czerwca.
Rośnie najczęściej jako chwast na polach i ugorach w południowo zachodniej Polsce.
Jest trujący.

W celach leczniczych jest bardzo rzadko zbierany.
Ziele miłka letniego zawiera podobne związki jak miłka wiosennego, tylko w dużo mniejszych ilościach.