Dziewczyny.
Bardzo trudno jest wyskoczyć z butów "matki-Polki". Ogarniającej wszystko, wiecznie z długą listą zadań do wykonania. Mnie trochę opamiętał czas odejścia rodziców. To był taki dziwny czas, kiedy dopadły mnie myśli o kruchości życia, o własnej śmiertelności i o tym, że nie ma powodu, aby wciąż gnać i udowadniać światu i sobie jaka to ze mnie "super women". Nabrałam pokory. Walczę jeszcze czasem, ale już z mniejszym zapałem. Nie odcinam się od świata, bo ten świat i tak znajdzie lukę w moim systemie obronnym i mnie dopadnie, ale usilnie staram się znaleźć każdego dnia chwile tylko dla siebie. Takie drobne radości spowodowane tym, że nic już nie muszę.
Mogę, ale nie muszę.

Haniu, czy ten Twój wycięty żwoplot bukowy był długi, bardzo dużo pracy wymagał? W sensie było to aż tak upierdliwe?
Ilekroć myślę o mojej dużej skarpie to mam zgrzyt, żywopłot bukowy, cisowy, ale rozsądek wciąż mi podpowiada, zrób żywopłot nieformowany, jak Hania...
Iglaki tej zimy wymagają pracy, trzeba otrząsać śnieg wrr, może jak podrosną to już nie?

Tak, ja już też w ten sposób myślę.
Dopieszczam siebie.

Miło czerpać z Twojego doświadczenia, to w zasadzie takie oczywiste, ale przemóc się ciężko

To taka nasza przypadłość, że na cudzych błędach uczymy się z olbrzymimi oporami. Wolimy na własnych, choć to bardziej bolesne.

Z kolei gdy nie chodzenie pod prąd czy to z przekory czy niewiedzy zatrzymałoby ludzkość na etapie kamienia łupanego