Bo trzeba mówić tyle na ile się czujesz

Wygoniliby mnie do pediatry.

edit: w takich okolicznościach zawsze plącze mi się po głowie wiersz mojej ukochanej Danuty Wawiłow
- Powiedz, jak ty się nazywasz?
- Ja się wcale nie nazywam,
tylko kwiatki sobie zrywam!

- Powiedz, jak ty masz na imię?
- Bardzo różnie mam na imię!
Ciapcia w lecie, Klapcia w zimie
bardzo dziwnie mam na imię!

- Powiedz, ile ty masz lat?
- Ja mam bardzo dużo lat,
ja mam bardzo mało lat,
ja mam lat cały Świat!

Haniu, już miałam skomentować wypowiedź Juzi o „,wieku, na jaki się czujesz”, gdy wyręczyłaś mnie tym wierszem .
Idealnie odaje moje postrzeganie wieku : to nie kwestia czucia się, bo przecież mając 50 stwierdzeniem, ze czujemy się na 25 w pewien sposób odrzucamy swoje doświadczenie, wiedzę, pojęcie o świecie, proces kształtowania intelektu, zmiany, jakie w nas zachodziły, poglądy, które ewoluowały etc.
Ja mam dokładnie 10 mniej od Ciebie i czuję energię, chęć życia, pożądam przygód, podróży, zabawy, kolorowych skarpetek i czerwonych glanów. Ktoś by powiedział, ze czuję się na 25, ale ja nie czuje się tak, jak w wieku 25 lat . Nic a nic. Czuję się lepiej . Nie jest to jednoznaczne z bezproblemowym życiem czy permanentnym zadowoleniem, raczej ze świadomością życia . „Mam dużo lat, mam mało lat, mam lat cały świat” .

To se pogadałam .

Tylko, że wiek nijak się ma do doświadczeń.

Mi chodziło o "czucie się" fizycznie

Ale to jest fajne!
I takie prawdziwe

Zdecydowanie się nie zgadzam : ). No, chyba, ze ktoś te 50 lat przesiedział sam w pokoju .


Hmm, no to też nie jest miarodajne. Gdy ktoś ma jakieś schorzenia i objawiają się one w młodym wieku, a w starszym są już wyleczone?
Albo będąc młodym był kanapowcem, a po 50 zaczął dbać o ruch, sport, zdrowe żywienie...?

Tomik wierszy Danuty Wawiłow towarzyszył nam przez kilka ładnych lat podczas wieczornych wspólnych z pacholętami czytadełek. Mnie ona zachwycała umiejętnością zabawy słowem, trafnością obserwacji na styku dorośli/dzieci. Zero banału i cukierkowatości. Cieszyłam się bardzo, kiedy jej wiersze znalazły się w podręcznikach szkolnych dla młodszych. Szkoda, że tak krótko żyła.
Mój ulubiony
"Szybko, zbudź się, szybko, wstawaj!
Szybko, szybko, stygnie kawa!
Szybko, zęby myj i ręce!
Szybko, światło gaś w łazience!
Szybko, tata na nas czeka!
Szybko, tramwaj nam ucieka!
Szybko, szybko, bez hałasu!
Szybko, szybko, nie ma czasu!

Na nic nigdy nie ma czasu?

A ja chciałbym przez kałuże
iść godzinę albo dłużej,
trzy godziny lizać lody,
gapić się na samochody
i na deszcz, co leci z góry,
i na żaby, i na chmury,
cały dzień się w wannie chlapać
i motyle żółte łapać
albo z błota lepić kule
i nie spieszyć się w ogóle...

Chciałbym wszystko robić wolno,
ale mi nie wolno?"