Mój ogród powstaje powoli. Daję czas sobie i jemu Obserwuję, jak zmienia się okolica, nasłonecznienie, używam sobie tę moją przestrzeń. Główna ścieżka sama się wydeptała, zarys rabat też ukształtował się jakoś tak mimochodem - myślę więc, że jest to układ optymalny (chociaż mam zakusy na odgryzienie kawałka trawniczka, żeby róże miały wygodniej ).
Ja jestem z zawodu projektantem (ale nie ogrodów) - ale nigdy nie zaprojektowałam żadnej rabaty na papierze, chociaż tak POWINNO SIĘ działać. Myślę, że jednak znacznie przyjemniej jest ogród budować, niż go tak po prostu mieć. Czasem pytam mojego małżonka - Słuchaj, a co my zrobimy, jak już wszystko SKOŃCZYMY?! Straszna wizja

Ja to czuję, że w pełni to bym poszalała tak przynajmniej na trzech tysiącach metrów. Ach, oczami wyobraźni widzę takie duże plamy jednogatunkowych nasadzeń! Żeby tak móc chociażby posadzić np. kilkanaście host jednej odmiany między drzewami! A jak się ma nędzne 800 metrów, to się trzeba zadowolić, że się ma po troszku wszystkiego. No ale trudno na takiej powierzchni iść w duże plamy, bo by nudno było.