Basiu jakie masz doświadczenie z tą szkółką? Ja jestem zniechęcona podejściem personelu, który na starcie sugeruje że nie ma co ratować i dbać o rośliny a lepiej kupić nowe....


Asiu witam się w końcu u Ciebie. Czytam po tajniacku od początku jestem stałym gościem i się mnie nie pozbędziesz tzn nie dam się tak łatwo wygonić

Juuupi razem z Tobą.

Ja też się dzisiaj cieszę, bo zobaczyłam, że mi jednak wykiełkują 3 z 15 posadzonych przebiśniegów. Yupiii!
Gosia nie musi się już obawiać nalotu z mojej strony

Cześć, Kasiu Spokojnie, nikogo miotłą nie wyganiam . Pani se siądzie, się rozgości (w fotelu z oponek, hehehe)
Ciekawe, co nam Basia jeszcze o tej szkółce opowie...

Juuupi my Jak 3 wyszły, to jest nadzieja na następne A ja też znalazłam kępkę przebiśniegów - tych normalnych - przy kompostowniku, gdzie cały czas łażę, depczę i na pewno nie rozrzucałam cebulek I też się cieszę

Asiu czapka superaśna, też muszę taka zamówić. I do tego ze swiatełkiem na daszku na lato. Wspaniałe magnolkowo-kalinowe zakupy.
Jutro idę poszukać oznak zycia swojego kopytnika, choć wiosna zdecydowanie mniej zaawansowana u mnie.

Ufff a już się bałam mam nadzieję że ja trafiłam na dzwiny nastrój Personelu... Wole tak myśleć. Ja mogę polecić szkółkę w Przylepie. Jest tam zdecydowanie wiekszy teren tym samym dużo lepiej wyeksponowane są rośliny. Ceny wydają mnie sie bardziej przystępne.... Trzeba uważać tylko na nawadnianie przy hortensjach bo można zostać oblanym

Foch!!! Ja nic nie znalazłam . Ani kopytnika ani przebiśniegów. Ale to może dlatego że ani jednego ani drugiego nigdy nie miałam . Za to krokusy mam ale i tak ani myślą pokazać łebki. Foch!!!

Wdzięczność to najtrudniejsze uczucie. Bo przypomina o tym, że kiedyś było kiepsko.

A po drugie, to normalny objaw dorastania. Chuchasz, dmuchasz, doradzasz, pisklak dorasta i idzie swoją drogą.

Chęć dzielenia się własnym doświadczeniem nie każdemu jest dana.

Hmmm, ale czego tu się wstydzić...? Że kiedyś czegoś nie wiedziałam, nie umiałam...? Przecież to normalne, każdy z nas tak ma. Może nawet bym nie mówiła o wdzięczności, ale chociażby o docenieniu faktu, że ktoś, kiedyś się ze mną podzielił.

Szkolę w pracy młodych. Trwa to zawsze parę lat. I zawsze powtarzam: kiedyś ktoś podzielił się ze mną swoją wiedzą, doświadczeniem, umiejętnościami. Trzeba to podać dalej. No dobra, moja porażka - żaden z wyszkolonych przeze mnie się nie dzieli... Tego nie umiałam ich nauczyć... "Chęć dzielenia się nie każdemu jest dana"...

Niestety, też mam takie doświadczenia. Kiedyś pracowałam z ludźmi na wysokich i bardzo wysokich stanowiskach pomagając im w trudnym momencie zmienić pracę. Często z sukcesem. Do wyjątków należały sytuację gdy takie osoby powracały do mnie zlecając mi projekty do realizacji... Zupełnie jakby chciały zapomnieć o tych trudnych chwilach a ja przecież byłam częścią tych wspomnień... A wydawałoby się, że powinno pojawić docenienie mojej pracy a nawet właśnie wdzięczność.