Pszczelarnia napisał(a)

Rozumiem, że woda porwała te wszystkie krzaki ze zdjęcia i zostały kamienie?

Ewa, dzięki za blogi. Jak ja to lubię! Szkoda, że doba jest taka krótka. Widziałam głównie ogrody w Szkocji i jestem nimi zafascynowana. Ale przecież to ten sam kraj, co Anglia i Walia.
Pozdrawiam i przesyłam meconopsa walijskiego ze Szkocji.

Pszczelarnia napisał(a)

Na następny dzień wróciła do swojego korytka. Na zdjęciu jeszcze nieco rozhukana. Czułam się jak biblijny Noe po potopie - "a następnego dnia Pan Bóg zesłał słońce" (jakoś tak to było).

wierzyć się nie chce, że to ta sama woda ( no wiem, nie ta sama...) ale potok ten sam...
ten widok wraz z odbiciem nieba w wodzie - zupełnie inny... zresztą bardzo ładny... a kamienie... super

Zdecydowanie wolę taki potoczek

To były prawdziwe chwile grozy..... a wydaje się taki cichutki spokojny....

Nas na szczęście, w środku Polski, nigdy nie dotknęły takie kataklizmy. Ale także, jak już ktoś tu napisał, mieliśmy przez cały rok wysoki poziom wód gruntowych i w piwnicy wody po kolana. Musieliśmy przenosić wyżej hydrofor, bo, paradoksalnie, wskutek takiej ilości wody nie mielibyśmy wody w domu z kranów. Już to minęło, ale wówczas na myśl przychodzily mi sytuacje z waszych stron. Jakże to musiało być niepokojące, a dla niektórych bolesne. I ty to także przeżyłaś...

Dla takiego malowniczego potoczku .....chyba bym zaryzykowała te chwile grozy....

Dziękuję za kwiatki.
Tak zarośla potokowe zabrała woda, resztę dopełniły prace melioracyjne, które się odbyły i teraz zabezpieczają nas przed tą wodą. Posadziłam nowe rośliny ale trzeba czekać.

Pszczelarnia napisał(a)

Na następny dzień wróciła do swojego korytka. Na zdjęciu jeszcze nieco rozhukana. Czułam się jak biblijny Noe po potopie - "a następnego dnia Pan Bóg zesłał słońce" (jakoś tak to było).

takie zdarzenia uczą pokory wobec przyrody

Dobrze ogląda się takie widoki z daleka, są malownicze, fascynujące, można się chwilę pozachwycać ale jaką trzeba mieć siłę i odwagę, żeby tam mieszkać, tworzyć codzienność i w niespodziewanym momencie dawać odpór kataklizmowi...czasami złorzeczyć nad swoją niemocą, bo natura jest silniejsza...
Podziwiam Cię Ewo ogromnie i chylę czoła nad Twoją determinacją i pracowitością, żeby można było zawsze cieszyć oczy efektami swoich poczynań Roślinek szkoda, bo człowiek zawsze się przywiązuje, ale będą nowe i może jeszcze piękniej wyrosną