Bo wg wizji mego małża (kiedyś) ogród to trawnik i tuje. Żadnych kwiatów i innych róslin. Musiałam wypraszać każdy kawałek rabat a czasem robić je po kryjomu. Rośliny też kupowałam w tajemnicy. Udawało mi się jakoś je przemycać i wmawiać że dostałam. Trochę to trwało (ze 13 lat) a jak zauważył że to nawet wygląda i że nie wygra z moimi marzeniami to ustąpił gdy przekopywałam sama kolejny połać trawy by zrobić kolejną wyproszoną rabatę. Pamietam to jak dziś gdy podszedł i zapytał czy pomóc.
I choć wciąż rabaty były minimalnymi paskami to i tak się bardzo cieszyłam.

Potem to poszło już szybciej. Z sezonu na sezon coraz bardziej się interesował. Czasami pojechał ze mną na zakupy do ogrodniczego zobaczyć co i jak.
Gdy trafiłam na ogrodowisko to trochę go to irytowało bo znowu za dużo zaczęłam wymagać i kombinować.

W końcu jednak i w tym temacie odpuścił.

Teraz to już małż jest wciągnięty w ten ogród na maksa i uzależniony od pracy w nim bardziej niż ja. Razem omawiamy co jeszcze zmienić.
Tak jest mi o wiele łatwiej.

Łatwo nie miałam ale wywalczyłam swoje marzenie o ogrodzie. Dlatego teraz jestem z niego taka dumna