Tess napisał(a)

Dziewczyny, kochane jesteście, że już jesteście

Agnieszko (Grupo) - brzózki będą posadzone przy ogrodzeniu z sąsiadem. Muszę się trochę przesłonić.
Ale widoku na łąki nie zasłonię, o nie! Kombinuję, co zrobić, żeby usunąć stamtąd te trzy świerki, co to je bezrozumnie szwagier onegdaj posadził. Pasują jak wół do karety

Clematis naprawdę z własnego chowu - słowo harcerza

Mam jeszcze trochę zamglonych widoków, ale zachowam je na później - bo coś przecież muszę mieć w zapasie

Ja w ogóle nie lubię klimatów świerkowych. Choć mam. Sadzisz brzóski?

Teresko, dziękuje za te wiejskie klimaty Na chwilę wróciłam do wakacji z dzieciństwa spędzanych u dziadków ....

Jedni chcą lecieć w kosmos, a ja chętnie wróciłabym do tamtych czasów ...

pozdrawiam serdecznie

Też mi się marzy taka chata, wsiowy ogródek jest ale na chałupę nie ma, niestety. Taki dach pewnie droższy od chałupy.

Tereniu, dałaś nam wielką przyjemność, bo takie miejsca to rzadkosć!
pooglądałam, powzdychałam, obiecuję zaglądać

Tereniu, Ciebie zostawiam sobie na deser.. czyli na wieczór...

Pszczelarnia napisał(a)

Ja w ogóle nie lubię klimatów świerkowych. Choć mam. Sadzisz brzóski?

No, sadzę I jarzębiny posadziłam dwie, a nawet lipy mi się przy domu zamarzyły...

Kiedyś przy każdej wiejskiej chacie od południowej strony rosło duże drzewo, najczęsciej lipa. Choć tutaj są to najczęściej graby.
Miało to swoje uzasadnienie. Wiadomo, mądrość ludowa przekazywana przez pokolenia zawsze miała swoje uzasadnienie
Drzewo dawało cień w upalne dni

No to sobie zamarzyliśmy z M. lipy. Jakoś tak w środku lata, kiedy w domu z gorąca nie sżło wytrzymać I posadzilismy je też w środku lata

Myśleliśmy, że padły, bo straciły wszystkie liście i tylko kilkutki do palików przywiązane zastaliśmy przy następnej bytności
Ale nie! Jedna chyba nie dała rady, ale druga wypuściła listki!

Wiem, ze nie dożyję chwili, gdy przerośnie dom i da tyle cienia, by dać chłód w środku. Ale zawsze chciałam mieć lipę

Do dziś nie rozumiem, jak to się stało, że kiedy urodziły się dzieci, nie wiedzieliśmy o tym starym pięknym zwyczaju: kiedy rodzi się syn, sadzi się dąb; kiedy córka - lipę.

Jak wnuków doczekam, to posadzę

Tereniu,
W tym Twoim wątku chyba jeszcze nie byłam. Ależ tam się dzieje u Ciebie....
A za fotki z Ciechanowca bardzo dziękuję. Zatrzymałam się na chwilę, poczułam to miejsce i klimat, musze tam koniecznie pojechać.....

No widzisz, ja też nie znałam tego zwyczaju - z lekkim opóźnieniem posadziliśmy w ogrodzie dwa buki a mam dwóch synków...wprawdzie tych buków nie sadził mąż....mąż posadził jarząba szwedzkiego...myślicie, że można mu "drzewo zaliczyć" ?

Tess napisał(a)

Wiem, ze nie dożyję chwili, gdy przerośnie dom i da tyle cienia, by dać chłód w środku. Ale zawsze chciałam mieć lipę

I to jest piękne marzenie...

Tess napisał(a)

Do dziś nie rozumiem, jak to się stało, że kiedy urodziły się dzieci, nie wiedzieliśmy o tym starym pięknym zwyczaju: kiedy rodzi się syn, sadzi się dąb; kiedy córka - lipę.

Ano jest taki zwyczaj zwłaszcza na wschodzie Polski kultywowany. Obok pałacu w Krasiczynie (k. Przemyśla) jest cała taka aleja z lipami i dębami, już sędziwego wieku. Co więcej pod każdym znajduje się kamień z wyrytym imieniem i datą narodzin
http://www.garnek.pl/andy55/5241627/krasiczyn-wiosna

Gosiu (Malwes) - myslę, że można mu wszystkie te drzewa zaliczyć

Ozz - no właśnie! To mnie zachwyca - nie ma już wsród nas tych, na cześć których te drzewa posadzono, a drzewa nadal są i radują nasze dusze..
Kocham duże drzewa...

Skąd Ty masz tak szeroką wiedzę o tych różnych ciekawych miejscach?

PS. Z gołębiami pocztowymi jeszcze większy ambaras... to chyba jednak poczta zostaje